En Eski Odisseus Elitis Sözleri ve Alıntıları
En Eski Odisseus Elitis sözleri ve alıntılarını, en eski Odisseus Elitis kitap alıntılarını, etkileyici sözleri 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Artık bir başka yaz daha bekleyemezsin kemiklerine
kadar deniz mavisi,
Ne de nehirlerin yön değiştirip
seni yeniden analarına götürmelerini.
Ne bir kez daha başka kiraz ağaçları öpebilirsin,
Ne de karayelin sırtına binebilirsin.
Dünü ve yarını olmayan kayalara çakılı,
Fırtınanın taradığı saçlarınla kayaların tehlikeleri
içinde
Elveda diyeceksin çözümsüz bilmecene.
Ben bugün o dünkü ben değilim
Bana duymayı öğretti rüzgargülleri
Geceleri eritip tersyüz ediyorum sevinçleri
Bir güvercinliği açıp unutuş saçıyorum
Ve çıkıp gidiyorum arka kapısından göğün
Hiçbir şey söylemeden bakışlarımla
Saçlarına karanfil gizleyen
Bir çocuk gibi.
Can
... en yorgun nehir bile
Dolanıp bir yerde ulaşır denize.
Ben bugün o dünkü ben değilim ...
Korkunç olaylar var, Tanrı hep alır onları benden, us ise ekler yeniden.
Seni şimdi dizlerinin üstüne çökerten şeyler kanlar içine de yuvarlıyacaklar yeniden.
Anlaşılan bir yerlerde birileri eğlenmekte ama evler ya da insanlar hiç yok ortalıkta yakınlarda olmayan gitarları ve başka gülüşleri duyuyorum.
Belki de çok uzaklarda, göklerin yanık odunları içinde
Andromeda'da, Kutup Yıldızı'nda ya da Sünbüle'de...
Acaba aynı mıdır yalnızlık bütün dünyalarda?
Çıktım yeni yaraların peşine nilüferler gibi eskilerin üstünde yüzen
(Tanımış olduğum o antik denizde
Dünya şimdi batmış olmalı yan yatan iki direği suyun dışında
Ve ben, gerçekmişim gibi, hâlâ yazarım).
Saatlerce oturup kaldırım taşlarındaki suya bakarım, ta ki, sonunda, bana benzeyen bir yüze dönüşür su ve çıkıp gider geçmişteki tüm yaşamımdan.
Yarın öbür gün öteki kuşlar gelecek gene hafif olacak dağların çizgileri ama ağır olacak senin kalbin.
AKINTIYA KARŞI
Akıntıya karşı yüzerek
Bir başka iklimde saydamlığı arayan balık
Hiçbir şeye inanmayan el
Ben bugün o dünkü ben değilim
Bana duymayı öğretti rüzgargülleri
Geceleri eritip tersyüz ediyorum sevinçleri
Bir güvercinliği açıp unutuş saçıyorum
Ve çıkıp gidiyorum arka kapısından göğün
Hiçbir şey söylemeden bakışlarımla
Saçlarına karanfil gizleyen
Bir çocuk gibi.
Sayfa 24
ARMAĞAN BİR GÜMÜŞ ŞİİR
Bütün bunların bir hiç olduğunu ve konuştuğum
dilin alfabesi olmadığını biliyorum
Hatta güneş ve dalgalar bile ancak acı ve sürgün
dönemlerinde çözebildiğin heceli bir yazıdır
Sayfa 110