“Her bir işçinin adını, çocuklarını, sorunlarını ve mutluluklarını bilirdik,” diyordu Roberto Gucci. “Bir araba almak ya da bir ev için ödeme yapmak için yardıma ihtiyaçları olduğunda bize gelirlerdi. Ne de olsa aynı tabaktan yiyorduk - tabii ki bazılarımızın kaşığı daha büyüktü,” diye ekliyordu utanarak.