denizler dinmiş
Bana bir hap ver şimdi, her şeyi unutursun. Gözüme hoş gelmiyor artık hayat, ilgimi çekmiyor. Eskiden ne güzeldi; deniz deli, sandal kırık... Sen ellerimi tutmayınca kaybolurum sanıyordum. Hatırla beş liraya parliamenti, iki liraya cips kola... Sonra burnu üşümüş çocuklar, kış kokusu ciğerimizde. Cebimizde İspanya'ya iki bilet varmış gibi,
Seni unutmadım geceler uzun ve zor. Sen de biliyorsun ki tüm gördüğüm,kendine dokunduğum,herhangi bir mesafeden ,yine sensin. Kumaşların okşaması, renklerin rengi,kablolar, sinirler,kalemler,yapraklar,toz,hücreler, savaş ve güneş,saatlerin ve takvimlerin ve boş bakış olmayanların dakiklerinde deneyimlenmiş her şey sensin. Sen hissettin,bu yüzden o geminin bana asla veda etmediğini le havre'den alıp uzaklaştırmasına izin verdin. Sana gözlerimle yazacağım, her zaman. Her şey senin için.
sonra beni gördün. üstelik gerçekten gördün. seni gördüm. çarklar durdu. ve konuştuk. bir şeyleri beraber yaptık sonra, izin verdiği kadar zaman. sen de biliyorsun, hep böyle çok izin vermez kendisi. ama yine de bir şekilde oldu. kulağımdaki mekanik ses sustu. onun yerini senin sesin aldı, hâlâ unutmadım. her şeyi unuttum sanki. sesini unutmadım. bir sabah bana gülümsemiştin sanki önceki gün ve geçen yüz sene boyunca da birlikte beraber yaşamışız gibi bir sürü şeyi. öyle çok tanıdıktın ki gökyüzü mavi oldu sonra ayaklarımın altındaki toprak ilk kez o kadar soğuk gibi gelmedi. mevsimlerden yazdı. ve çarklar durdu. seni seviyordum ıslakken saçlarımı, günümüzde yazılan şiirleri, bir şeylerin sonlarını, kahveyi ılık olmadan aşırı sıcakken içmeyi, hiç kıpırdamadan durabilen fazla sakin çiçekleri, hayat hakkında insanların upuzun düşüncelerini, akıp giden zamanı, sokakta başını okşadığım tatlı bir kediyi son kez görmeyi ve kendime bazı gerçekleri itiraf etmeyi ne kadar sevmiyorsan işte seni o kadar çok seviyordum.
