NERGİSE, NİLÜFERE DÖNÜŞEN NARKİSSOS GERÇEKTEN BİR NARSİST MİYDİ?
Ezoterik bir gizemin çözülmesi... mitolojideki derinlik...
Narkissos'un hikayesi çok ilginç aslında. Lakin birçok kişi Narkissos'un hikayesini bilmeden onu kötüler. Bilmezler ki Ekho diye yitip giden birisi var lakin bunda Narkissos'un bir suçu yok. Buna mukabil fırsat verilse birçok kişi Narkissos olmaktan imtina etmeyecektir de.
Belki de Narkissos olmak içsel keşif yolcuğunun bir emaresi... belki de Narkissos bir öncü. Mesele sadece görüntüde de olmayabilir. Fazla metaforik bir anlamda belki de onun dimağı namütenahi fezası...
Bütün bunlara karşın Narkissos, narsist sayılmış, narsisizmin meşalesini insanlarca taşır görünmüş, lakin bence öyle değil.
Günlük hayatta elbette narsist bireylerden uzak yaşamak, hem karşı cinsle olan romantik bir ilişkide hem de normal arkadaşlık veya iş ilişkisinde de oldukça elzem. Zira huzur için de noksanlık şart elbette.
Fakat aşırı özseverlik veya gerçek bencillik diyebileceğimiz şey, insanın kendini çok sevmesi veya kendi yararını çok fazla düşünmesi değildir. Nedir peki, bir başkasının zararına da olsa bile isteye, hatta onları hiç düşünmeksizin, empatik yaklaşımdan tamamen uzak bir şekilde hareket etmektir.
....
Çalınan mutluluğumuz için ne yapmalı?
Bizim yalnızca toplumsal belleğimiz değil, kolektif mutluluğumuz da çalındı. En son ne zaman hep birlikte mutlu olmuştuk? Toplum olarak bizi umutlandıran şeyler nelerdi? Alelade sorular gibi görünseler de kolektif mutluluk bizi birbirimize bağlayan en önemli unsurlardan biri. Belki bir anda değil, ama
24'lük yorgun bir gün
Sagopa Kajmer'in 24 şarkısını biraz Türkçe rap dünyasına hakim olup da bilmeyen yoktur zannımca. Sago bu şarkısında yitip giden bir günden bahseder, 24 saat geçmiştir. Yeni bir gün gelecektir ve eskisine veda vaktidir. Zor bir ayrılıktır bu, sanki öylesine değerli bir gün geçirmiştir ki onu bırakmak istemiyordur. Şarkıya tekrardan dönüp
SEVGİLİ PABUÇLARIM
Sevgili Pabuçlarım,
Hepinize merhaba! Nicedir bir mektup da size yazayım diyordum, nasip bugüneymiş. Hepinize ayrı ayrı yazmak elimden gelmediği için böyle bir yol tuttum, umarım darılmazsınız. Size neden sadece ayakkabı değil de pabuç da dediğimi merak ediyorsunuzdur. Belirgin bir sebebi yok. Ölüp giden kelimelere karşı bir zaafım var sanırım.
Oysa, en büyük vicdansızlığın zamana aldırmamak olduğu apaçık ortadadır.
Yürür yürür ve bir türlü eve zamanında geri dönemezsiniz çünkü siz zamanda kaybolmuşsunuzdur, o da sizde.
Ah deniz - biz burada uzakta oturmuş öykümüzü anlatırken, düşüncelerimiz ve sevgimiz sana yönelik ve seni açıkça çağırıyoruz, bize seslenerek öykümüzü anlatırken her zaman sessizce düşüncelerimizde olduğun ve olacağın gibi, şimdi de
yaratici yazma final ödevi icin 
Tevfik Fikret'in balikcilar siirini hikayelestirmistim. burada da paylasmak istiyorum ♡
HAYAL-İ SEFİD
Uzak, tehlikeli bir denize – denizler hep böyledir zaten – girdiler ve yittiler.
***
Güneş batıyor işte. Önce tek göz balıkçı kulübesini sonra da ufku terk edecek. Tabi kara bulutlar izin verirse
Yakında sadece kütüphanecilikten değil siteden de gideceğim.
Son zamanlarda bu uygulama sürekli güncellenerek ve yenilikler getirerek iğrençleşti bundan herkes şikayetçi ama umursayan yok. Lakin bu sitede 1 yılı aşkındır çok severek, isteyerek, herhangi bir amaç gütmeden yaptığım ''Kütüphanecilik'' görevimden üzülerek ayrılmak istiyorum. Bunun sebebi ise her geçen gün 500 tane
İnsandan geriye kalan
youtu.be/gNkakT2EMzM
İnsandan geriye kalan., Şu hayatta yitip giden ne varsa, insan hayatının tezahürü gibidir. Her akşamüstü batmaya evrilen güneş, baharda kıvrım kıvrım akan nehirler, bir gece sabahı bekleyen mum, çatlayan duvarlar ve nihayet mazide kalan hatıralar.
Neden hiçbir şey yerinde durmuyor ve neden değişiyor her şey durmadan! Ayaklarını basarak zemine, onun kaymasını kim durdurabilir? En güzel anları kim cebinde ya da eski bir sandıkta saklayabilir? Falanca zamanda Hindikuş dağları ardında bir padişah yaşarmış, ama kim bilebilir? Kimse, varlığın deveranına bir neden bulamıyor. Küçükken büyümenin ne kadar güzel bir şey olduğunu tahayyül ederdin. Büyüdün ve çocuk olmak istiyorsun yeniden. İnsan daima bir zamanın akışında, olmak istediği yerde değil. İnsan ait olduğu yeri bulana dek gurbettedir, diyordum hani. Bu dünyada aidiyet, belki de eski bir rivayetten ibaret.
Tükeniyor zaman; insan tükeniyor. Kederle, hasret ve umutla dişliler arasında öğütülüyor. Kimi farkında ve kimi de farkında değil bunun. Bense, geriye kalan nedir, diye soruyordum kendi kendime. Et mi, kemik mi, eşya mı, sözler mi kalır insandan geriye? Hiçbir şey durmuyor yerinde, her şey yok olup gidiyor zamanın dahlinde.
Fakat bir ağacın altında gölgelendiysen ne âlâ. Birine tebessüm ettiysen ve sevgilinin elini tuttuysan heyecanla mesela. Anneciğinin dizine uzandıysan soğuk bir Şubat gününde veya babanla bir kır gezmesinde, delice koşturduysan düzlüklerde. Her şey ama her şey yok olur gider; insandan geriye yalnız hatıraları kalır. Ve seni hatırlayan son kişi öldüğünde, artık sen de ölebilirsin.
Kalbî selâm..
Cihan Çetinkaya
Kalbim binlerce çekiç darbesine maruz kalmış bir maden
Ölüm ise çok hoş bazen
Bulamadık gülüşü güzel bir hatun
Bakışlarına yazıcağımız mısralarımız vardır
Zaman küçük bir çocuğu azarlar gibi azarladı bizi
Had bilmeyenlerin ülkesinde hatsiz biz olduk
Keşke bir savaştan galib çıksaydık oysa ki
Her yenilgide mezarların başında bekleyen biz olduk
Yemin etmiştim bir daha ona şiir yazmıcam diye
Fakat onla yapabiliceğim tek şey
Ona şiir yazmak Ne yazık!
Gerçekleşmeyen duygular insanın içini tek tek ezerken
Bir gün gözlerinin ona denk gelmesi
Ve mutluluğunun sebebinin sen olmaması ne yazık!
Unuturum sanmıştım unutulması gerekenleri
Bir daha beni bulamazlar sanmıştım, saklanmıştım
İçimde ki öfkenin hevesi yok artık içimi dövmeye
Gökyüzünde ki martıları duyamıyorum artık
Söylenecek söylerim inan ki bitti kulaklarımda
Keşke bir ihtimal daha olsa, hayat böyle olmasa
Yitip giden şiirlerime koca bir elveda
Boşa geçen yıllarımın yüzleri hala aklımda
Bize verilen hayatın hakkını veremedik galiba
Yazıcak bir şey de kalmıyor bir süreden sonra