Hiçbir şey için geç değil arkasında durduğun kararlarla bir yola giridin geçmişe gitmeye gerek yok ve "Bazı kavgalar çıkmalı, bazı kalpler kırılmalı ve bazı insanlar kaybedilmeli. Bu hayatın kendini yenileme yoludur."
Özdemir Asaf'in dedigi gibi...
"Ne zaman imkansızı seversen, işte o zaman gerçek seversin."
Sevginin belki de gerçek anlamı imkansızlıktır.
Bu anlamı bile bile yola çıkmalı insan.Çünkü birine kavuşmak umuduyla yalnızca sevilmez. Ona dair bütün
imkansızlığı da beraberinde göze alıp öyle sevebilmeli
insan.Hem sevginin yarasi olmuş olmasaydı, manası hiç bu kadar derin olur muydu?Leyla'lar, Asli'lar, Kerem'ler, Menun'lar ve daha örnek sayabileceğim onlarca insan olmuş olmasa, aşkın bu denli büyük ve uğrunda bir çok şeyi göze alabilecek kadar cesur olduğunu belki de hiç bir zaman idrak edemeyecektik.Zira sevgi, cesur olmayı gerektirir. Dahası çaba...Ama bazen de ne kadar çabalarsan çabala olmuyor. Sonra mı?İmkansızlığı sevmeyi öğreniyorsun.Kalbinde derin bir yara ile yaşamayı...
Belki de aşkın gerçek anlamı imkansızdır.
İnsan bu manayı bilmeli ve yola çıkmalı Çünkü sadece biriyle tanışma umuduyla sevilmezsin.
İnsan öyle sevebilmeli ki, tüm imkansızlıkları kendinde sayabilsin.
Aşk yarası olmasaydı belki anlamı bu kadar derin olmazdı.
Bazen kaybolmuş hissederiz. Kendimize yabancıyızdır. Öyle zamanlarda kendiyle bir yolculuğa çıkmalı insan. Gönlündeki aslanı bulana dek devam edecek bir yolculuk… Kolay olmayan virajları olan, çukurlarla dolu sonunda ise evin olduğu bir yolculuk. Yola çıkınca evin aslında çok uzak olmadığını fark ediyor insan. Eve varmaya az kaldı hissediyorum 💫
Tüm gelmekler, geçmekler insan içindir
İnsanın kendisi içindir.
Varıp ulaşması gereken de kendisidir
Bırakıp gitmesi gereken de kendisidir,
Dört yana koşuşturup yetişmesi gereken de kendisidir
Vazgeçip, çekip gitmesi de kendinden kendinden kendisinedir.
İnsan evvela kendini aramalı
Kendini bulmayı ummalı
Bulur muyum bulmaz mıyım dememeli
Önce yola çıkmalı,
O yolda var olmalı,
Yol olmalı
...
TOPLUM YAZILARI SERİSİ-14
Günaydın yüreği insan sevgisiyle dolu olanlara, ekmeğinin peşinde koşanlara, alın teri dökerek göğe bakanlara günaydın. Bugün Ramazan ayının ilk sahuruna uyandık. İçimizde buruk bir sevinç var bu Ramazan'da. Çünkü İslam ümmetinin yetimleri yine bir yerlerde öldürülüp, soykırıma maruz kalıyor. Ve ne yazık ki yine
Anmak ve Zikretmek darlıktan kurtarıyor mu?
Elbette bu bir alışveriş değil Haşa.
Zira; Allah bizim O’nu zikretmemize muhtaç değil. Biz O’na, O’nu zikretmeye, her nerede ve nasıl hangi durumda olursak olalım O’nunla var olmaya muhtacız. Çünkü biz O'nunuz. Bütünün bir parçası, bütünün temsilcisiyiz.
Muhtaç olduğumuzu hiç ama hiç unutmamamız gerektiği, bir ömür tutunmamız gereken kulp…
Yunus Aleyhisselam’ın o darlığa düçar olması kendi nefsinden değil miydi? Kendi kendine zulmettiğini samimiyetle itiraf etmedi mi?
Rabbimize olan mahcubiyetimiz varsa ışık hep vardır. Mahcubiyet muhtaçlık farkındalığını beraberinde getirir. Önce kendimize mahcup olmalı; 'Kendini (nefsini) bilen Rabbini bilir' düsturuyla yola çıkmalı, baltayı
putlarımıza indirerek başlamalıyız O'na doğru istikamet almak için…🤲🏻
Astronomer
@astronomer
·10 Şubat 16:24
143-144. Eğer o çok tesbih edenlerden olmasaydı insanların tekrar dirilecekleri güne kadar elbet onun karnında kalırdı. (Saffet Suresi)
Sayfa 450Kitabı okuyor
