Fournier’in altmışlı yaşlarına bakıp yaşlanmayı alaya aldığı bir kitap. Mizahı, duyguları kanırtmadan vermesi, takıldığı detaylar acayip hoşuma gidiyor. Yutkunması zor şeylerle dalga geçmesinden sanırım, iyi geliyor bana Fournier okumak.
Ama bu kitapta biraz söylendim açıkçası. Çünkü, sanki yeni bir şey söylemiyormuş, diğer kitaplarında söylediği şeyleri tekrar ediyormuş gibi bir his gelip yerleşti. Sizce de kendini çok tekrar etmiyor mu? Bu kendini tekrar, ilk kitaplarındaki özenden uzaklaşması, ne yazsam okunuyor işte diye düşündüğü için olabilir mi? Sorular sorular..
Söylenmemin ilkinci kısmı yazardan bağımsız. Yayınevinin kâğıt israfı beni çıldırttı. Fournier’i okuyanlar bilir, bir sayfada ya bir paragraf oturur, ya da el ele tutuşmuş birkaç cümle. Diğer sayfaya geçiyorsunuz, bomboş bir sayfa, sonra bir cümle daha, veee yine bomboş bir sayfa daha. Yayla gibi kitap. Serinleyelim diye mi acep?
Kusura bakmayın ama, daha düne kadar bu ülkede yayınevleri kâğıt bulamıyordu, kitap basamıyordu diye hatırlıyorum, ki bunun bir de çevre gibi ana ekranı var: 325 inç. Ağaçlara kıymayınız efendiler!
Kitap yorumu yazma gölgesinde eleştiri yağmuru yağdırdığım için, YKY’nin kitap kapaklarına başka bir gün söylenirim.
Yeni bir kitaba doğru yolculuk başlasın..
Notre Dame'ın Kamburu syf: 102
