İnsanların değerleri onlarla beraberken değil anı olduklarında anlaşılıyor.
Felsefe öğretmeni olan yazarımızın kendinde has bir üslubu var.Diğerlerinden ayıran bambaşka bir tarzı...Aynı duyguyu 
Yolun Başı bu kitabında da hissetmiştim.Aslında biraz argo sözcükler kullanmış fakat aşırı derecede rahatsız edici değil.
Uzun zaman önce arkadaşımın önerdiğini bu kitabı kütüphanede karşıma çıkınca okumaya karar verdim.Eğer kafanız doluysa ve biraz farklı şeyler düşünmek,kendi düşüncelerinizden uzaklaşmak istiyorsanız bu kitap tam size göre.Aslında yazarımız biraz depresif,düşünceli ama bu kitabı sıkıcı hale getirmemiş.
İçeriğine gelecek olursak yazarımızın kısa hikâyelerinden oluşuyor kısa olması sebebiyle de bir çırpıda okuyabileceğiniz bir kitap.
Yazarımız kendi dünyasını belki hepimizin kendinden bir parça bulabileceği şekilde aktarmış.Çoğu hikayesinde düşünce yüküyle karış karşıya kalıyorsunuz ama bu sizi rahatsız hissettirmiyor.Aksine düşünce dünyasına sizde katılıyorsunuz.
En çok Ramazan'ın hikâyesinden etkilendim.Bir kesit bırakmak istiyorum:Ramazan'ın belleğimden hiç çıkarmayacağım kocaman bir gülümsemesi var.Başka da hiç bir şeyi yok.Ramazan'ın bir resmi bile yok!
Bu kadar değer verir gibi görünürken nasıl da değersizleştirdik insanları?
168 syf.
9/10 puan verdi
Minik minik hikayelerden ibaret 
Ali Lidar kitabı. Tam olarak yazarın hayatına vakıf değilim, ama nedense benzer hayatları yaşadığımızı düşündürüyor. Google'da arattığımda yine ekim doğumlu bir yazar çıkıyor karşıma. Hiç şaşırmıyorum artık en beğendiğim yazarların hepsinin terazi burcu oluşuna. Kafa yapımız, olaylara bakış şeklimiz aynı, okurken anlıyorum. Gelelim kitaba. Keyifliydi, zira cümleleri kullanmasını çok iyi bilen bir kelime virtüözü kendisi. Şiirleri kadar hikaye kitapları da güzel. Hepsinde içinde biriken isyanı anlaya biliyorsun. Bazen küfürlü bir dil kullandığı doğrudur, ama aşırı samimi geliyor ve rahatsız etme boyutunda değil. Ve en önemlisi duyguyu veriyor, ama okurken yorulmuyorsun. Okuyun, okutturun, cidden başarılı.
Kitabın son sayfalarından en sevdiğim bölümü paylaşmak istiyorum:
''Bana, bitti denilen şeyin, bitti denilen yerde, bitti denir denmez nasıl bitebildiğini anlatabilecek biri varsa, söz ilk biralar benden. Saatlerce ağladıktan sonra makyajını tazeleyip alışverişe gidebilmenin aslında ne kadar normal olduğunu anlatabilirse biri bana, öldükten sonra ona organlarımı bağışlayabilirim. Birileri bana, bütün hafıza kuramlarına meydan okurcasına "unutmak istersem unuturum" diyebilmenin, üstelik söylemekle kalmayıp bunu yapabilmenin nasıl olduğunu gösterirse her sabah ekmeğini alıp evine kadar götürürüm yeminle. Balık tutmayı öğretmeyin bana, balık da vermeyin. Becerebiliyorsanız balık olmayı öğretin ... N'oldu? Yemedi dimi?''
Yemedi..
Sessiz Film de Can’ın travmatik çocukluğuna gidiyoruz. Anne ve baba ayrılınca Can’ ın velayeti babaya verilir. Annesi eşten boşanıp Can ile de görüştürülmeyince işçi olarak Almanya’ya gider. Bu arada baba velayeti, almakla yetinmez birde çocuga anneyi kötüleyerek büyütür. Baba oğlunu seven ancak sevgisini göstermeyen bir adam olunca Can sevgi ve ilgi gördüğü amcasına bağlanır. Amcanın da ömrü yetmeyince Can yine bir başına kimsesiz gibi kalır. Üstüne bu sevgisizliğe, ilgisizliğe üvey anne ve ailesi de eklenince evde fazlalık olarak görülür. Tam da psikologların çocukluğunuza inelim dedikleri yerdeyiz. Bir gün annesi çıkagelir, anneyi özlemiştir ama babası tarafından da yasaktır anne… yıllarca kötülenmiş anneyi karşısında görünce ne yapacağını bilemez babası duyarsa görürse korkusu ile ilk defa kısacık görüşürler. Sonra zaten güzellemeler ile üvey anne tarafından organize edilerek Can anneye Almanya’ya paketlenir… işçi olan annesinin orada kurulu bir aile düzeni ve düzenli bir çalışma hayatları vardır. Can’ın Almanyada yaşadıkları oyaşına dek tüm yaşananların Z raporu gibi… orada da olmaz olduramaz işler çığrından çıkar… en son babaya mektup yazar ve olumlu cevap alınca hiçbir zaman yeri olmayan eve döner… her şey aynıdır hatta daha da kötüdür.. Can’ın hiçbir yerde kök salamamasının sebebini çok da uzaklarda aramamak lazım.
Yazar sevgisizliği ilgisizliği hiçbir yere ait olamamayı o kadar güzel ifade etmiş ki ta içimde hissettim, ismi gibi bir film izler gibi aktı gitti sessiz sessiz…
@ozerbeyhan096
@a7kitap
Merve Karadavut
#sessizfilm
#roman
Merhaba sevgili okurlar
Okuduğum ilk Ali Lidar kitabı akıcı ve güzel bir kitap okumayanlar muhakkak okumalı.
Hiç sıkılmadan defalarca okunabilir bir kitap..
