Bir damla gözyaşını daha siliyor, sonra keskinbir nefes alıyor.
"O zaman umalım da incinmeyi hak etmeyen birini incitmeden bitirecek kadar aklı başında kalmanı sağlasın. Daha fazla suçluluk duygusunu kaldırabilir miyim bilmiyorum."
Gitmeye başlıyorum, sonra geri dönüp onunla yüzleşiyorum.
"Çocukken insanlara anlatmaya çalıştın. O insanlar seni hayal kırıklığına uğrattı. O çocukları yüzüstü bıraktılar ve genç, etkilenmeye açık zihnini her şeyi senin uydurduğuna inanacak şekilde çarpıttılar. O zamandan beri olan her şey senin suçun değil. Onların suçu. Onun ölümden daha kötüsünü hak ettiği gibi onlar da başarısızlıkları yüzünden ölmeyi hak etmiyor olabilirler ama bu suçu taşımayı hak ediyorlar. Anneni ara. Ona taşıması gereken yükü verin. O terapisti arayın, ona günahlarının tüm kötü ayrıntılarını anlatın. Acı çeken bir çocuğun çığlıklarını duymazdan gelen polis merkezini arayın. Bu başarısızlığın ağırlığını sadece onlar hak ediyor. Sen değil."
İhiyar, huysuz, canı yanan bir Wolverine
Rand şaşkınlık içinde kızın kollarını göğsünde kavuşturduğunu ve odayı iki kez boylu boyunca adımladıktan sonra durup öfkeli bakışlarını ona diktiğini gördü. "Bu bir hatır armağanı değil," dedi suçlarcasına, bileziği ona doğru sallayarak. "Bu kadarını sen de söyledin." Doğru, ama aksi halde kızın kaburgalarına bir bıçak
Gittiğin gün hayat bitti sanmıştım
Gittiğin gün ölümü yaşamıştım
Gittiğin gün zaman durdu sanmıştım
Meğerse ben yanılmışım
İşte hayat yine akıp gidiyor
İşte hayat sensiz de yaşanıyor
İşte hayat böyledir deniyor
Zaman her şeyi siliyor
Öyle uzak şimdi bana, yaşadığım hatıralar
Bir bulanık film sanki senle dolu dakikalar
Bak yine de zaman zaman, düşünürsem gözlerini
Her yanımı anlatılmaz, yemyeşil bir sızı kaplar
Bence artık sen sönmüş bir güneşsin
Bence artık sen yankısız bir sessin
Bence artık soluksuz bir nefessin
Bence artık herkes gibisin
|İlhan İrem, İşte Hayat (Sensiz de Yaşanıyor)
Öz'üm Tezer'e
