Zeynep
@zeynsp
Ruhum hangi acıları toplayıp geldi de matem rengine bürünüyor kuşlarım.
104 okur puanı
Ağustos 2018 tarihinde katıldı
Düştü enginlere ince bir hüzün.
Sayfa 14Kitabı okuyor
İnsanın daha gençken en büyük nimet saydığı şudur; Sevenin iyi bir sevgilisi, sevgilinin de iyi bir seveni olması.
Sayfa 12Kitabı okudu
Sevgi, insanlar ve Tanrılar arasında eşsiz bir yer tutan büyük bir Tanrıdır.
Sayfa 12Kitabı okudu
Okur Takip Önerileri
Kendine neden bu kadar eziyet ediyorsun, diyor yanımdaki arkadaşım. Hem artık her şeyin var, beklediğin güzel günler geldi işte. En az kendim kadar onun için de acı çektiğimi hissediyorum. Bu ona giderek derinleşen bir vicdan azabı veriyor, fark ediyorum. Peki onun için de acı çektiğimi neden bilmesini istemiyorum? Bu bencillliğim mi benim, yoksa hiçbir işe yaramayan inceliğim mi, bilemiyorum. Her şeyimin olması ne demek, ne demek beklediğim güzel günlerin gelmiş olması? Oysa biliyorum ki kendi bilinmezliğini, kendi boşluğunu bende görmekten çok ürküyor. Bunları onu kırmak, incitmek pahsına sormak istiyorum. İçindeki boşluğu kanatmak... Ama bu soruları sorarsam onu hiç terk etmemem gerekir, hep yanında olmam... Hazır mıyım buna, emin değilim. Geciken her soru bir haksızlık mührü olarak kazınıyor kalbime.
Anlamak istiyordum çünkü onu. Anlamak istemek, sevmek istemenin bir başka yoluydu. Onun da beni anlamasını istiyordum.
Bilirsin, insanlar acıtmayı, kanatmayı severler. Korur gibi, acır gibi, okşar gibi, incitirler. Öç alır gibi severler. Farkında değilmiş gibi, yaralamak isterler...
Nereye gitmek istiyorum ki. Nereye gidebilirim ki. Sürekli gitmek istemek de, bir yerde, hiçbir yerde olmak istemek değil mi. Olabileceğim bir yer kaldı mı. Hiçbir yerdeyim.
Dudaklarımı kanatırcasına ısırıyorum günlerdir
her sözcük dilimin ucunda küfre dönüyor çünkü
Bir gök gürlese bari diyorum bir sağnak patlasa
bitse bu sessizlik, bu kirli yapışkanlık bitse
ama bir tufan az mı gelir yoksa yine de
yırtılan ve parçalanan bir şeyler olmalı mutlaka
hiç durmadan yırtılan ve parçalanan bir şeyler
Apansız çıkmalısın karşıma
Ki unutulmuş
Bir karşıçıkış olmalı dünyaya
Seninle her karşılaşmamız
Mağlubuz.
Durmadan kazanan bu hayat
Basit bir üçkâğıtçı sadece, bir sahtekâr
On yıllık bir öğrencilik hayatım olmuştu. Hiçbir zaman tembel olmadıysam da bütün eylemim gösterişli bir eylemsizlikten ibaret gibiydi.
Ağrılardan yoruldum, gitmeliyim buralardan
İçimde buharlaşan civayı soluyorum artık
Yoruldum yoruldum yoruldum
Gereklilik kipinde yaşamaktan
Geçmişim kar sessizliğiyle özetleniyor artık
Anılarım buz tutmuştur aşklarım kar yangını
Ömrüm parmak uçlarımda eriyen bir kar tanesi
Sanırım kızların çoğu gibi coşku içinde olmam gerekiyordu, ama hiçbir tepki göstermek gelmiyordu içimden.
Yaşadım da yoruldum, bir ağır-işçi gibi
Uyudum da uyandım, binlerce kişi gibi
Bana düşünmek vardı, payıma onu aldım
İşledim de işledim bir hüner-işi gibi
Horlandı, beğenildi; inandım, alınmadım
Yolun geleceğini çizdim, geçmişi gibi
Zor dönemler olmadı-değil, olsundu, oldu.
Ne koştum ne de durdum, kaçak gidişi gibi
Bu konuyu burada bırakıyorsam birden,
Olmasın diyedir bir şeyin bitişi gibi.
Dünyada çok fazla çocuk var ama yeterince sevgi yok. Kürtaj' tek çözüm
