İnsanız sonuçta, ölürüz bazen
Dünyadan kaçtıkça önümde dünya.
Kuşları seyrettim incinmek için
Güzel sözler gibi uçmaktan dönen
Yaşadım yıllarca kendi yanımda
Unutkan iyilik, üzgün bir emek
Taşlara bakıp da imrenmek işte
Susmak oluyor anlatmak demek
Hatırladım birden,söyleyince sen
Elbet ziyandayım baharda bile
Usandım umudun uzak yerinden
Yeniden başlamak mümkün mü rabbim?
İbrahim Tenekeci
''İvan İlyiç onca insanın bulunduğu şu koca kentte,onca eş dost arasında ve onca aile üyesiyle birlikteyken,ne denizlerin dibinde ne de toprağın binlerce metre altında bir benzeri daha bulunamayacak korkunç bir yalnızlıkla yüzü divanın arkalığına dönük yatarken,yalnızca geçmişin hayaliyle yaşıyordu.Geçmişten birbiri ardına tablolar canlanıyordu gözünde.Hep yakın zamandan başlıyor,uzağa,en uzağa,çocukluğuna doğru gidiyor ve orada duruyordu.''