Zeynep yavuz
@zyavuuz
Otopsi
10 Mayıs
52 okur puanı
Nisan 2023 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitap
Leonid Andreyev ile tanıştığım kitap. Kendisi yazarlık hayatından önce oldukça yoksulluk çekmiş ve defalarca intihara kalkışmış. Çocukluk yaşlarından beri yazarlıktan ziyade resime ilgisi olmuş hatta resim yaparak kardeşlerini okutmuş bir yazar. Edebiyata yoğunlaşması 1898 yılında olmuş ve bununla beraber 
Maksim Gorki’nin dikkatini çekmiştir. Gorki, Andreyev’e mektup yollamış, görüşmüşler ve deyim yerindeyse ‘Artık dostuz’ seviyesine hemen gelmişler. Andreyev, Gorki’nin görüşlerine her ne kadar karşı olsa da, Andreyev’in en büyük destekçisi Gorki olmuştur.
Yazar öylesine dikkat çekmiş ki, 
Lev Tolstoy’un eşi Kontes Tolstoy tarafından hikayelerin yayınlandığı dergiye “Rus toplumu, bu yapıtlara ilgi göstermek yerine böyle bir isyankarlığa karşı ayağa kalkmalı.” diye mektup yazmıştır.
48 yaşında Finlandiya’da hayatını kaybetmiştir. Ölümünden iki ay sonra yapılan cenaze töreninde Gorki, Andreyev’in anılarını okumuş ve bu anılar Rus Biyografya sanatının en parlak örneklerinden biri olmuştur.
Canı sıkılan bir şeytan..
Gösteriş meraklısı, egoist şeytanımız cehennemdeki yaratıkların övgüsünden ve yalakalığından sıkılmış biraz da dünyada övgüleri toplayayım demiş.
Öyle bir şeytan ki bu ‘ben’ değil ‘Ben’ olarak ifade ediyor kendisini.
İnsancıklarımız şeytana pabucunu tersten giydirmiş şeytan da ağlayarak günlüğüne yazmış.
Açıkçası kitabın başı ve sonu hariç beni kitaba çeken bir şey olmadı. Sonu gerçekten güzeldi.
Fazlasıyla duygu aktarımı, betimlemesi olan bir kitap. Ben sanırım bu tür pek sevmediğim için kitap da bana fazla ilgi çekici gelmedi.
Okur Takip Önerileri
Bana göre hepimiz kendimize göre farklı şekillerde deliyiz
Akıcı, karakterleri itici olmayan, sonu tatmin eden nefis bir kitap.. Okurken tek anlam veremediğim nokta günlük içeriğinin her önüne gelenle paylaşılması ve kimse tarafından sorgulanmaması. Bu konuda biraz kurgu basit kalmış, sanki uzatılmadan hemen olaya geçilsin diye yazılmış gibi. Detay vermiyorum spoiler olmasın diye ama okuyanlar beni anlayacaktır.
Onun dışında gerçekten güzel bir kitaptı. Hatta bi ara hikayeye kendimi öyle bir kaptırmışım ki silah sahnesinde sanki ordaymışım gibi kulağım çınladı.
Alex Michaelides zaten senaryo yazma üzerine ders almış yanlış hatırlamıyorsam. Eminim ki hocası onunla gurur duymuştur. 40 üzeri ülkeye çevrilmiş bir kitap ayrıca. Uzun zamandır böyle keyifli bir kurgu okumamıştım.
Konusunu kısaca özetleyecek olursam; Theo adında bir psikoterapistimiz var, Alicia adında da kocasını öldüren ve öldürdükten sonra bir daha hiç konuşmayan, ruh hastalıkları hastanesinde yatan bir hastamız var. Theo, Alicia’yı tedavi edeceğine inanıyor ve bu sessizliği sona erdireceğini düşünüyor. Dedektifliğe soyunan psikoterapist bilinenlerden çok daha fazlasını ve karanlık sırları ortaya çıkarıyor. Alicia onun gözünde masum bir kurban mıydı yoksa eşini öldüren acımasız bir katil mi? Kitabın sonuna kadar sürekli ters köşe olacaksınız.
Keyifli okumalar
Yazarımız 
Bora Chung Yale Üniversitesinde yüksek lisans yapmış, doktora eğitimini almış ayrıca üniversitede eğitimler verirken bilimkurgu dersleri de veriyormuş he bir de çevirmenmiş. Hem eğitimine hem de kalemine çok büyük saygı duydum.
Her ne kadar tuhaf, ürkütücü hikayeler gibi gözükse de hikayelerin ana metninde verdiği mesajlar çok etkileyiciydi.
Bu hikayeler tam kısa film çekilebilecek tarzda öyküler. Kitabı okurken sanki Youtube’da kısa korku filmi izliyormuşum gibi hissettim ve bu aşırı keyif vericiydi.
Ayrıca, ‘Black Mirror’ dizisini izleyip sevdiyseniz bu kitabı da seveceğinizi düşünüyorum. Asla yormadı, akıcılığı ve merak ettirmesi çok güzeldi.
Bazı okurlar ilk hikayelerini daha çok sevmişler ama ben ayrım yapamadım, tüm hikayelerini beğendim.
Eğer şu an ‘reading slump’taysanız bu kitabın sizi kurtarabileceğini düşünüyorum. Yormayan, akıcı, tuhaf, bilimkurgu… Her hikayesinin sizi içine çekeceğine inanıyorum.
Kitap, aile mesleği olarak lanetli eşyalar yapan
dedenin, yaptığı ‘lanetli tavşan’ lambasının hikayesini anlatmasıyla başlıyor. Hikayede -hatta kitabın tamamında- kimsenin bir ismi yok, karakterler sadece dede, torun, yönetici veya yöneticinin oğlu tarzında anlatılıyor.
Tüm hikayeleri birbirinden bağımsız ve tuhaf hikayeler. Gerçek bir hayal gücünün ürünü olmuş.
Okuyacaklara şimdiden keyifli okumalar..
Kitap, eski mahkum Millie’nin temizlikçi olarak işe başvurmasıyla başlıyor. Nina(işveren), Millie’ye bazen iyi bazen kötü davranıyor. Millie, onun deli olduğunu düşünüyor ve çevresindekilerin konuştukları şeyler de bunu doğruluyordu. Millie bu dengesizliğe katlanmak zorundaydı çünkü şartlı tahliyesini ihlal etmiş olur ve hapise geri dönerdi.
İlk bölüm Millie’nin ağzından, ikinci bölüm Nina’nın ağzından anlatılıyor.
Ne yazsam spoiler olacak o yüzden kitap hakkında daha fazla bir şey anlatmayım.
İkinci bölümden sonrası gerçekten iyi bir kitap. Neden ikinci bölümden sonra derseniz çünkü ilk bölüm neredeyse 
Verity ile aynıydı, sanki sadece karakterlerin ismi değişmişti (Millie’yi Lowen’dan daha çok sevdim bu arada).
Tamam çok akıcı, bazen komik, bazen gerilim dolu ama beni ters köşe etmedi. Evet, ters köşeler vardı ama beni şaşırtacak bir ters köşe yoktu. Herkes hangi kısma şaşırdı bu kadar anlam veremedim.
Kitap kesinlikle kötü değil, çok akıcı ve okutuyor. O yüzden ikinci kitabını da alırım.
Mapusluk zor zanaat..
