Serveti fünun döneminin çağdaşı, sokağı edebiyata taşıyan adam; Hüseyin Rahmi Gürpınar'in eseri "Mürebbiye"
O eski yilları ki, bin sekizyüzlü yıllar... O zamanlarin Istanbulunu, insanlarin yasayışlarini, deger yargilarini da bir nevi anlatan da bir eser... Bu nasil bir eziklik, bu nasil bir Avrupa hayranlığı... Insan kendi tarihinden, kültüründen bi haber olunca mı bu kadar körkütük her şeye yapişabiliyor?
Hayati İnanç agabeyin bir cümlesi vardi: "Bizim zorunlu "Dün" derslerine ihtiyacımız var. Matematik, fizik, kimya, biyoloji tahsil eden meslek sahibi olur. Fakat, din, tarih, edebiyat tahsil eden kişilik kazanir." bu kitabi okuduktan sonra bu cumleyi tum kalbimle daha bir onayladim.
Romanda, aslinda mürebbiyelikle uzaktan yakindan alakasi olmayan, kendi ülkesinde hafif meşrep bir kadinin; İstanbul seyahatinde basina gelen bir olayin akabinde, Istanbulda yasayan bir aileye mürebbiye olmasi ve evin tum erkekleriyle yasadigi cirkin iliskiyi anlatan kitap.
Kitabi orjinal metinden okumak da oldukca keyifli. Ozellikle de orjinal metinden okunmasini tavsiye ederim. Ki o yillarla baglantiyi da saglam kurduruyor.
Klasikler guzel ve onemli...
