“ Sevdiğin insan toprağın altına girmiştir ve O'na söylemek istediklerin sonsuza dek içinde kalır, artık O'nu kucaklayamazsın, konuşurken gözlerinin içine bakamazsın! Artık, O'na henüz söyleyemediklerini söyleyemezsin!"
İşte hayatta tüm sevdiklerini kaybetmiş acılı bir anneanne, bu kitapta torununa böyle sesleniyordu; "Yapmaya değecek tek yolculuk, içimize yapacağımız yolculuktur.” dedi ve kendi hayat yolculuğunu anlatan itiraflarla dolu mektuplarını yazdı , ama hiç gönderemedi torununa!
Okurken çok etkilendiğimi hatırlıyorum.
Kitabı çok beğenmiştim; akıcı bir dili ,etkileyici sözleri vardı.
Anneannenin yaşamı ne acılarla doluymuş dedim! Hayattaki tek yakını olan torununa ne kadar da uzak kalmış, ruhuna dokunmak istemiş , ama becerememiş dedim! Ergen çağlarımda bizim yanımızda kalan rahmetli Anneannemle yaptığım kavgaları anımsadım! Hüzünlendim, biz kavga eder sonra barışırdık, onun yumuşacık yanaklarını öpünce her şey toz pembe olurdu! O benim Gülpembemdi! Allah rahmet eylesin:( Bu kitap ile ben de bir geçmişe yolculuk yapmıştım anlayacağınız)
İşte kitaptaki o anneanenin kitaptaki son sözleri :
"... ve önünde pek çok yol açılıp sen hangisini seçeceğini bilemediğin zaman, herhangi birine, öylece girme! Otur ve bekle! Dünyaya geldiğin gün nasıl güvenli ve derin soluk aldıysan, öyle soluk al, hiçbir şeyin senin dikkatini dağıtmasına izin verme! Bekle ve gene bekle! Sessizce dur ve yüreğini dinle! Yüreğin seninle konuştuğu zaman ise kalk ve Yüreğinin Götürdüğü Yere Git ...
---------------------------------------
