Akşam, sinemaya gittim dost yalnızlığımla.
Mücadeleden kaçarak ikimiz nereye saklanalım?
.
.
Şimdi bütün gün üstüme yağmur yağıyor
Bütün gece kar
Yalnızlığın tam ortasındayım artık
Yalnızlık kadar
Sayfa 93Kitabı okuyor
ne yaşadıysak bir başımıza yaşadık
en iyisinden en kötüsüne
ve bilhassa yaşadıklarımızın en iyisinde
yapayalnızdık
bir iyi habere yalnızlık sırasında mı ulaştık
Yalnızlık kaçınılmaz bir son değil, ulaşmaya gayret ettiğim bir mertebeydi kimi zaman.
Yalnızlık bütün ölü dallarımızı koparan sessiz bir fırtınadır.
Sayfa 50 - Türkiye İş Bankası Kültür YayınlarıKitabı okudu
Bizler, herkesten ayrı olduğumuz bilinciyle yetiştik. Ve bu ister istemez bir dışlanmışlık ve yalnızlık duygusu doğurdu. Karşılaştığımız şeyler ve olaylar karşısında savunmasızmışız gibi görünüyordu. Bir biz vardık, bir de dünyanın kalan diğer kısmı. Bu dünya görüşü bizim için o kadar doğal hale gelmişti ki, bizi mutsuz ettiği halde onu sorgulamıyorduk bile. Şüphesiz ki yaşamımız tam da bu nedenle çoğu zaman bu fikri onaylayacak şekilde gelişti.
Birisi kabuk tutmuş yaralarımızı okşamaya başladığında, cırt diye açılıveriyor ve kanamaya başlıyor yeniden oluk oluk. Birine teslim olduğumuzda ve içimizi döktüğümüzde, bedenimiz ve ruhumuz kan içinde kalıyor. O yüzden değil mi içimizi tutmalarımız, birine teslim olmaktan korkmalarımız, ortalıkta gergin ve tedirgin dolanmalarımız? “Anlatsam mı, anlatmasam mı?” kararsızlığımız. “Bu sevgi beni acıtır mı?” kuşkularımız.
Herkes sevdiği kişiye sadece bir kere aşık olur. Ama öteki her şey için, her şey için, sonsuz sayıda kez.