Sevde Nur Demir
@0Sevde7
Hemşire
Antalya
Antalya
16 okur puanı
Eylül 2022 tarihinde katıldı
İnsanın kendi sesinden daha dokunaklı ne olabilir bu kalabalıkta…
Sonra bir gün hiçbir sözün kalbinizi karşılamadığını görürsünüz.
İnsan ölüyor sevgilim
Kalbi kabul etmese de
Bedeni öğreniyor bir gün ölümü.
Okur Takip Önerileri
Kendini sevmeden kimseyi sevemezmiş insan.
Soluğumda gövdenin rayiha bahçeleri
Avuçlarım otlardan kumlara yıldız şenliği
Parmaklarından canıma yürüyen karıncalar
“Öyle düşündüm ki seni yitirdin gerçekliğini”
İnsan yoruluyor sevgilim
Yaralı bir zamanla kendini sevmekten.
Lambalar yanmadan
Kimse göremezdi yalnızlığını
İnsan yaşıyorken sever kendini
İnsan yaşıyorken öldürür.
Aşk ve bilgi göklere yükseltti ama merhamet her seferinde çekip yere indirdi beni.
Olan bitene içi yanmıyor değildi; yine de o gelip geçici alevlerin yüreğini tutuşturmasına izin vermiyor, iradesini diri tutuyordu. Erkeklerin çocuksu zayıflığına karşı, hayatı devam ettiren kadın iradesiydi bu. Karşı cinste benzerine pek rastlanmazdı.
Sanki düşünceler kafasının içinde telaşla bir yere kaçar gibiydi. Düşünmek, hatırlamak tehlikeliydi, alttan alta bunu duyumsuyor, kaçmaya çabalıyordu.
Çok hızlı değişiyorum: Çürütüyor bugünüm, dünümü.
Ama insanın durumu da tıpkı ağaç gibiydi. Ne kadar yükseğe ve ışığa yükselmek isterse, aşağıdaki kökleri de o kadar toprağa, aşağıya, karanlığa, derine, kötülüğe dalardı.
Artık ne mutlu ne de mutsuzum.
Her şey geçip gidiyor.
Bu zamana kadar yaşadığım, soğuk bir cehennemi andıran sözde ‘insan’ dünyasında tek gerçek şey bu.
Her şey geçip gidiyor.
Bu nasıl bir bağış tanrım
Ölüm, yaşarken acı veriyor insana.
