Yanışım…
Biz ayrı değiliz ki,
Uzak kelimesi sadece aklıyla sevenler içindir.
Benim gönlüme sen düştün düşeli,
Ne uzağım var,
Ne sensiz bir yanım…
O yok diyorlar, burada değil, o sana yasaklı…
Var var diyorum, hem de öyle bir varsın ki,
Benlik yok, sen bensin.
Her hücremde dolaşan senken,
Her kelimem senle başlayıp, senle biterken,
Gördüğüm her deniz yeşile çalarken,
Geceleri hasret gözüme vururken,
Yağmurlar bile seni fısıldarken…
Nasıl derim ‘Sen yoksun’ diye,
Nasıl derim ‘Uzakta’ diye.
Onla yanıp, yine onla sönerim,
Benden öte, benden içeri ‘O’ var derim.
Desem ki vakitlerden bir nisan akşamıdır
Rüzgârların en ferahlatıcısı senden esiyor
Sende seyrediyorum denizlerin en mavisini
Ormanların en kuytusunu sende görmekteyim
Senden kopardım çiçeklerin en solmazını
Toprakların en bereketlisini sende sürdüm
Sende tattım yemişlerin cümlesini
Desem ki sen benim için,
Hava kadar lazım,
Ekmek kadar mübarek,
Su gibi aziz bir şeysin;
Nimettensin, nimettensin.
Ağlasam, sesimi duyar mısınız
Mısralarımda ?
Dokunabilir misiniz,
Göz yaşlarıma ellerinizle ?
Bilmezdim şarkıların bu kadar güzel,
Kelimelerinse kifayetsiz olduğunu
Bu derde düşmeden önce
Bir yer var, biliyorum;
Her şeyi söylemek mümkün;
Epeyce yaklaşmışım, duyuyorum;
Anlatamıyorum.