George Orwell’in II. Dünya Savaşı sonrası yazdığı ve elli yıl sonrasının resmedildiği bir distopya ile karşı karşıyayız. Aslında kitap şu an her ülke de yapılan belki de birebir uygulanan yönetim algısına dönüşmüş bir sistemi anlatmaktadır. Yıllar geçse de üstünden uygulanan yöntem ve anlayış aynı.
Eser, insanın tüm eylemlerinin takip ve kontrol edildiği bir modern devletin eleştirisi niteliğinde. İnsanlar; yaşam tarzlarından, kullanacağı kelimelere ve cümlelere kadar her yandan kuşatılmış hâlde, adeta kapana sıkıştırılmış fare misali.
“Sözlüğü tamamladığımızda, senin gibilerin dili yeni baştan öğrenmeleri gerekecek. Bana öyle geliyor ki, sizler asıl işimizin yeni sözcükler icat etmek olduğunu sanıyorsunuz. Oysa ilgisi yok! Sözcükleri yok ediyoruz; her gün onlarcasını, yüzlercesini ortadan kaldırıyoruz.”
Bölümler şekilde düşünürsek 1 ve 2’inci bölümleri okuduktan sonra sonu gelsin isteyeceğiniz türden bir eser ortaya çıkmış.
“Partiye bağlılık, düşünmemek, düşünce gereksinimi duymamaktır. Partiye bağlılık, bilinçsizlik demektir.”
Birçok alıntı, birçok söz ve kavram çıkıyor okudukça ortaya;
Bir dünya düşünün var olma amacınız sadece “Parti” denilen hükmeden güce hizmet etmek. Yapmış olduğunuz her şeyin temelinde “Parti” var. Ama her şeyin.
Yorumlardan daha çok kitabı okurken kendi düşüncemizi yaşadığımız ortamı yapılan sistemi düşünmemizi sağlamaktadır.
İnsanlar yapılan olaylara karşı ne zaman eleştirmezse ne zaman her şeyi kabul ederse o zaman yenilmiş sayılır. Dayatılan sisteme kabul etmiş oluruz.
“Savaş Barıştır
Özgürlük Köleliktir
Cahillik Güçtür”
