Bazı kitaplarda yapılan betimlemeler beni güldürüyor. Hata belirtmek ya da aşağılamak için söylemiyorum gerçekten kahkaha atmama sebep oluyor. Örneğin şöyle bir alıntı yapacağım. Dune serisinin 3. kitabında bir betimlemede -sayfa 239- ortamın havasını betimleyebilmek adına çok fazla yırtılmış ve çok fazla yama yapılmış bir perdeyi anlatıyor.
"Jessica perdelere baktı kırmızı baharat lifinden yapılmışlardı ama yamaları maviydi"
Yaklaşık bir sayfa sonra tekrardan
"Genç fremenler bakıştı ama itaat etti; öyle telaşla çıktılar ki yıpranmış perdelerden birinde bir yırtık daha açtılar."
Bu noktada perdenin yırtılma sesini ya da Jessica karakterinin perde yaratıldıktan sonra telaşla dışarı çıkan fremenlere sövdüğünü falan hayal ediyorum.
Sanki, hay tüküreyim perde zaten delik deşik az dikkat etsene diye düşünürken buluyorum karakteri. 🤣🤣🤣🤣
Kitap kurdu bir arkadaşımın tavsiyesi ile başladığım bu kitap, bir türlü kitap bitiremediğim uzun bir sürenin sonu oldu. İnanılmaz derece ters köşeleri olan ve beni bu kadar şaşırtan bir kitabı en son 10 yıl önce okumuştum.
En sevdiğin kitap nedir sorusuna o inanılmaz final cümlesi ile ağzımı bir karış açık bıraktırıp günlerce düşündüren Olasılıksız yanıtını verirdim. Bunun sebebi hiç bir kitapta o kadar şaşırmamam ve keyif almamamdı. Artık tahtı paylaşıyorlar.
Yazar ana karakterler ile birlikte sizi de sürekli diken üstünde ve tetikte bırakıyor tüm olaylar sırasında. Her bölümde sizi de şüpheye düşürüp sizin de "yok yaaa öyle değildir heralde" dedirtiyor. Son 150 sayfada hiç bu kadar fikir değistirdigimi hatırlamıyorum. Sürekli her kitapta "Ben tahmin etmiştim yaaa" diyenlerdenseniz eğer size bir haberim var.
Bunu tahmin edemeyeceksiniz.