Ay: evleri, sokakları, yoksulları, gezginleri, avareleri aydınlattı bir akşam.
Bihumar aydınlandı,
Hiçbir eşlik olmadan aydınlandı ve durdu.
Şifa balkonları doldu.
Onu balkonlardan birinde gördüm, dua ediyordu.
Medet umarak sudan,
Ama ıslanmayı değil, yağmayı diliyordu.
Sözcükleri havanın hacminde parçalanmıyordu, duydum.
Arzusu yok sayılmış gibiydi.
Yalnız balkonda değil, kimsesizdi sanki.
Ona ışığı..
Ona yaşamı
Ona umudu anlatamadım.
Tek başına o kadar kalınır mı balkonda diye söylenildi içeriden.
Bi'gören olurmuş.
Ama gördüm.
Görmüştüm artık, kaçarı yoktu...
(Devamı da başka zamana artık)