Fatmanur Onaran
@FCatharsis
Senindir şimdi cezb-i kalbe kudret setr-i hüsn etme. Cemâlin ta ebed dûr olmasın enzâr-ı ümmetten
4/4
Ankara
14 Mart
169 okur puanı
Aralık 2020 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitaplar
'Ama ben uyuyup dertlerini hafifletemediğim dünü, bugüne bağladığım için, bu yorulmamış sabahın sevincini duyamıyordum.'
“Başkalarının mutluluğu artık mutlu olamayacakların tesellisidir.”
“ Tüm bu iğrençlikleri ne kadar görmezden duymazdan gelirsen, senin için hayat o kadar kolaylaşır…”
Okur Takip Önerileri
"Bazen hayatta seçme şansımızın olmadığı şeyler yapmamız gerekir."
Geçmişten ders almayan bir adam bana göre aptalın tekidir.
Feride: Kalp dediğin bilir imkansızlık şiirini.
Kâmuran: Bilir de... Ya gözlerim? En yaralı yerim benim, gözlerim gözlerinsiz kalınca ben sabahı nasıl ederim? Ya nasıl öğreteyim sendeki imkansızlığımı ellerime?
Feride: Bir an bile kavuşmayan ellerimiz. Nasıl da yıkmakta bunca şeyi? Ne tuhaf. Oysa benim başım en çok senin göğsüne yakışırdı. Başım ki, tam omzuna yatmalıktı. Ben artık bu yetim başla hiçbir hayale ağlayamam. Sonra boynum ki, dalından düşen bir yaprak. Mevsimsiz sürgün yedim, senden ayrı bir ömre doğarak. İnsan yalnız kalbiyle sevmez ki, unutmaya ilk ordan başlasın. Unutmak, kör kuyu. Unutmak, dipsiz karanlık...
"Seni anlama zevkine erişemedim."
“Ama bilsen Ophelia, ne kadar isterim, Senin tertemiz güzelliğin olsun Hamlet’teki çılgınlığın mutlu sebebi.”
Sen bana bakma,
Ben senin baktığın yönde olurum.
Senin bu ellerinde ne var bilmiyorum göğe bakalım
Tuttukça güçleniyorum kalabalık oluyorum
Bu senin eski zaman gözlerin yalnız gibi ağaçlar gibi
Sularım ısınsın diye bakıyorum ısınıyor
Seni aldım bu sunturlu yere getirdim
Sayısız penceren vardı bir bir kapattım
Bana dönesin diye bir bir kapattım
Şimdi otobüs gelir biner gideriz
Dönmeyeceğimiz bir yer beğen başka türlüsü güç
Bir ellerin bir ellerim yeter belleyelim yetsin
Seni aldım bana ayırdım durma kendini hatırlat
Durma kendini hatırlat
Durma göğe bakalım
Feride: Kalp dediğin bilir imkansızlık şiirini.
Kâmuran: Bilir de... Ya gözlerim? En yaralı yerim benim, gözlerim gözlerinsiz kalınca ben sabahı nasıl ederim? Ya nasıl öğreteyim sendeki imkansızlığımı ellerime?
Feride: Bir an bile kavuşmayan ellerimiz. Nasıl da yıkmakta bunca şeyi? Ne tuhaf. Oysa benim başım en çok senin göğsüne yakışırdı. Başım ki, tam omzuna yatmalıktı. Ben artık bu yetim başla hiçbir hayale ağlayamam. Sonra boynum ki, dalından düşen bir yaprak. Mevsimsiz sürgün yedim, senden ayrı bir ömre doğarak. İnsan yalnız kalbiyle sevmez ki, unutmaya ilk ordan başlasın. Unutmak, kör kuyu. Unutmak, dipsiz karanlık...
-Sana biraz sitem yapmaya hazırlanıyordum, Feride, dedi, fakat şimdi hepsini unuttum.
Sayfa 123 - İNKILAPKitabı okudu
İnsan, ayrılık saatinde durmadan konuşmalı, nesi varsa söyleyip bitirmeli değil mi?
Sayfa 173 - İNKILAPKitabı okudu
"Sarı çiçek romanını baştan başa öğrendik. Bir daha ölünceye kadar birbirimizi görmek yok. Senden nefret ediyorum."
Feride
Sayfa 143 - İNKILAPKitabı okudu
"Şu an sana güzel bir söz söyleyebilmek için on bin kitap okumuş olmayı isterdim. Gene de az gelişmiş bir cümle kurmadan içim rahat etmeyecek; Seni tanıdığıma sevindim, kendi çapımda."
