İnsanın vəzifəsi öz ruhunu xilas etməkdir, bunun üçün isə Tanrının istədiyi kimi yaşamaq lazımdır. Bu da, həyatın bütün əyləncələrindən üz döndərib zəhmət çəkmək, taleyinə boyun əymək, səbr etmək və rəhmli olmaqdan keçir.
Könlümü zülfün xəyalilə pərişan etmişəm
Öz əlimlə eşq mülkün gör nə viran etmişəm
Bir vəfasız güldən ötrü xarə çox yalvarmışam
Hər zaman bülbül kimi min ahu-əfğan etmişəm
Eşq bir divanəlikdir, dərdə düşmüş könlümə
Eşqdən əl çəkmədi yüz dəfə dərman etmişəm
Eşqdə yanmaqdan özgə bir əlamət görmədim
Könlümü pərvanə tək çox şəm'ə qurban etmişəm
Eşq cövründən qurtarmaq bir sağalmaz dərd imiş
Mən bu dərdin çarəsin ölməklə asan etmişəm
Məndən əvvəl yoxdu bir aşiq diyari-eşqdə
Eşq dərsin mən gedib Məcnuna elan etmişəm
Vahidəm, mən Leylivəşlər zülfünün Məcnuniyəm
Çox zamanlar vadiyi-eşq içrə cövlan etmişəm
Üzümü xoş görüb, xoşbəxt deyirsən,
Ağrı içimdədi, yara içimdə.
Dərdimi soruşma, a dərdin alım,
Gəl axtar içimdə, ara içimdə.
Qapalı ümmandı elə bil sinə,
Çalxalanır, sığışmır öz hövzəsinə.
Qızıl balıq kimi üzür tərsinə,
Ürəyi salıblar tora, içimdə.
Ürəkdən çəkirəm, ürək acıyam,
Fikir dünyasıyam, söz yamacıyam.
Özüm özüm boyda dar ağacıyam,
Dara çəkilirəm, dara içimdə.
Taleyim xeyrə yox, şərə qol çəkir,
Dərdi ya qız çəkir, ya oğul çəkir.
Nazim fikirlidi, gözü yol çəkir,
Xatirə yanımda, Sara içimdə.
Bəs bu qədər çalışıb-əlləşmək niyə? Necə olur ki, insan bunu görmədən yaşayır? - heyrət ediləsidir! Yalnız həyat səni sərxoş edəndə belə yaşamaq olar, ayılanda isə bütün bunların yalandan, axmaq bir aldatmacadan ibarət olduğunu görməmək mümkün deyil.