Aşk. Sahi, nedir bu kelime? Hem insanı göklere kadar yükseltecek, hem de aynı anda, aynı zamanda diplere kadar düşürecek bir kelime. Hayır, bir his. Bir varoluş sebebi. Sonsuzluk. Evrene ‘’ bak, ben de en az senin kadar içimde büyük bir sonsuzluk taşıya biliyorum’’ deme cesaretidir. Bu kitapı okumadan önce, Şems ve Rumi’nin yaşadıkları ve yaşattıkları bir türde aşkın varolduğuna dair habersiz geçiriyordum günlerimi. Ta ki, bi akrabamın tozlanmış kitapları arasında onları bulana kadar. Acaba, ‘’incinmişler midir benden onları bu kadar geç fark ettiğime dair’’ diye düşünmeden edemedim. ‘’Biz biriz, bir bütünüz. Aynadaki yansımalarız. Bir-birimize baktığımızda sadece kendimizi görürüz. Eğer birimizi incitirsen, diğeri perişan olur. Birimizi sevindirirsen, diğeri yüce olur sevincinden. Şems Rumi’ye dünyaya başka tür bakmayı öğretti. Bir dilencinin, bir sarhoşun, bir dervişin gözünden. Ona kalktıktan sonra düşmeyi, düşmekten sonra kalkmayı öğretti. ‘’İnsanlar senin sesinle kendi düşüncelerini dinlerler’’ demişti bir kere Şems. Aradan kaç yüzyıllar geçmesine rağmen, ne kadar da güncelliğini koruyor onların tüm sözleri, tüm fikirleri. Demek ki, değişememiş kafamızın içi bunca zamandır. Öğrenememişiz öğrenmemiz gereken şeyleri. ‘’Herkesin ölümü farklı renkte olacaktır’’.Kim ister ölümünün siyah ya da gri tonlarda olmasını? Hayatını renkli yaşa ki, ölümün de renkli olsun. Ne demiş Şems,’’ Allah isteseydi yaratmaz mıydı tüm insanları aynı?Korkma değişmekten, farklı olmaktan. Hayatının altının üstünden daha iyi olmayacağını nereden biliyorsun?
