Yürümeye devam ettiğimde, diğer canlıların barbarlığımız karşısında ne hissettiğini düşünmeden edemiyordum. Durmadan vahşet getiren yol arkadaşları olduğumuz doğruydu. Daha da tuhafı insanın bir tek kendisini yaşam talebinin öznesi sanmasıydı. Yaşam, her canlıda aynıydı hâlbuki; insanda, hayvanda, bitkide. Bütün canlıların yaşamdan istediği ve yaşamın onlara vaad ettiği şey aynıydı. Bir karıncayla bir insan eşit haklara sahipti. Sadece kendi evimizi ateşe vermiyorduk.
Protesto ediyorum. Bütün dünyayı kendilerine mal ettikleri için, kadınlara sadece, kendilerinin geçemeyecekleri daracık yolları bıraktıkları için, erkeklere isyan edesim geliyor.
Sen şu babalığını ne zaman gösterirsin, Allah Baba? Vınlayan bir bombanın, benim bir yaşındaki oğlumu, ufacık oğlumu parçalamasına göz yumdun, bu mu babalık? Onun öldürülmesine ses çıkarmadın, bu mu babalık? Ne dersin, Allah Baba?