"Ağlıyorum ama korkudan değil. Çocuklar canları yandığı zaman ağlar,canım yandığı için ağlıyorum."
"Ağlamıyorum çünkü canım yanmıyor. Ben artık çocuk değilim."
"Ağlıyorum ama korkudan değil. Canım çok yandı."
"SOKAK NÖBETÇİLERİ bebeğim ünlü değiliz ama illaki duymuşsundur."
"İnsanlarla konuşmaktan kaçıyordum,insanlardan kaçıyordum. Aslında ben yine insanları sevmemeye başlamıştım."
Okur Takip Önerileri
"İçimdekileri anlatmamaya o kadar alışmışım ki anlatamıyorum. Anlamıyorsun değil mi? Anlatamıyorum çünkü. Neden bu kadar sustum? Ben konuşmayı bilmiyormuşum. Ben hep dinlemişim. Bana neden konuşmayı öğretmediniz?"
"Hayat,yaşamakta olduğumuz andan ibarettir.Her zaman şimdide yaşamayı başarabilirsen mutlu bir insan olursun."
"Her zaman dik durmak zorunda olmak.
Oysa insan bazen yıkılmak da istiyordu..."
"Bazen işi oluruna bırakmak,ilişmemek daha iyidir."
"İnsanlar yaşama nedenlerini pek çabuk öğreniyorlar, belki de yine aynı nedenle hemen pes ediyorlar."
"Hayat,bize seçimler sunar ancak zor olanı seçmek bizim kararımızdır."
"Bir gülümsemenin ne izler taşıdığını asla bilemezsin.Hangi acılara rağmen oluştuğunuda."
"Bir insan konuşamayınca boş sayfalara döküyor hislerini."
"Yalnızlığımın içinde boğulurken belki de birilerine ihtiyacım vardır."
"Ateşle yazılmış o sözcükler ruhumu dağlıyordu:'Coğrafya serserilere özgü bir derstir!'
"Dünya öyle büyüktü ki...İnsanoğlunun girebileceği en büyük en keder dolu yerdi."
"Gecenin karanlığı, acele etmeden, dilediğince çöküyordu denizin üstüne, insanın ruhunu okşuyordu."
"Güneşe doğru yürüdüm, ama içimde bir şey ölmüştü."
"Hayatta mutluluk veren bir şeyle her karşılaşıldığında insanın içinde yeniden doğan o sevinç..."
"Üzüntüm içinde her şey ölüp gidiyordu."
"Her şeyi aynı anda düşünmek, hiçbirine gereken zamanı verememek..."
Yüzmek, evet, bu harika bir şeydi. Vücut kayarak ilerliyor, ilerliyor, sanki her su damlası, sevgili bir dostmuş gibi, garip bir rahatlık duygusuyla dolduruyordu insanın içini.
"Benim istediğim, hiçbir şey düşünmeden, bir bağlantıya girmeden gitmekti, gitmek. Hayat, kişinin hiç durmadığı, birbirini izleyen bir trenler, yollar, gemiler dizisiymiş gibi. Derdimi anlatamıyordum. Gitgide daha uzağa gitme isteği. Ama kişinin hiç dönmeyeceği bir uzaklığa. Hep ilerlemek... Ve hayat geçti! Öyle cabuk geçti ki onu duymuyordum bile. Hayat da durmaksızın ilerliyordu."
"Dünya tüm anlamını yitirmişti. Her şey beni öylesine kabaca yaralıyordu ki, nesnelerin kavramını yitiriyordum. İçimde beni tüketen bir tek şey vardı: ACIM..."
"Bir çocuk yüreği, unutur ama bağışlamaz."
"Bir dost gibi elimi sık ve gidip GÜNEŞİ UYANDIRALIM."
+Ben sana ne diyeceğim? zeze mi?
- Zeze yok artık. Geçmişdeki budala çocuktu o. Bir sokak çocuğu adıydı... simdi çok değiştim. Terbiyeli, kibar bir çocuğum ben.
+Ve hüzünlü, özellikle hüzünlü. Belki de yeryüzünün en hüzünlü çocuklarından biri...
"Acılarım kaç gün sürecek portuga?"
"40 gün."
"40 gün sonra geçecek mi?"
"Hayır, alışacaksın..."
-Biliyor musun, insanları öldürüyorum Portuga.
-Bunu nasıl yapıyorsun Zeze?
-Onları unutarak.
Ruhu çok ağrıyordu, her zaman gülüyor olmuş olsa bile...
"Ben şuna inanıyorum, sevgi insana her şeyi yaptırabilir bir de sevgisizlik."