Cemaladdin (...) gülleri çok severdi. Bir tek onlar, efkarını dağıtmayı başarıyordu. Odası, Dağıstan'ın harikulade kokulu sarı çiçekleriyle doluydu. En katı Müritler dahi, onu bu teselliden mahrum bırakmak istemedi. Neticede Hz. Peygamber de gülleri severdi. (...)Boğucu Temmuz günlerinde taraçalı çatıya çıkıp uzanmayı severdi. Karatay halkı, çatıyı güllerle donatmıştı. İmam'ın yalnız oğluna sevgilerini göstermek istiyorlardı; ama iş işten geçmişti. 12 Temmuz 1858 gecesi Cemaleddin, çatıdaki güllerin arasında hayata gözlerini yumdu. Şamil, oğlunu bir kez daha kaybetmişti.