Belki şu anda alacağım karar hayatımın sonuna kadar yakamı bırakmayacak,olumlu ya da olumsuz da olsa...Hatta belki de bu aldığım son karar olacak!Lakin ben hislerimin peşinden gideceğim.Bedeli ne olursa olsun.
Yani demek istediğim şu ki,biz bu hayat denen tiyatro sahnesinde sadece bir oyuncuyuz.Ne kadar iyi oyuncu olursak olalım,oyunun gidişatını ve akıbetini biz belirlemiyoruz.Öldürmeyen şey güçlendirir,derler.Benimki de o misal...
"...Ama onları sadece hava kararınca görebiliriz.Yani eğer kaybolursan,karanlığı beklemelisin.Burnunun ucunu bile göremeyeceğin kadar zifiri bir karanlığı.Ondan sonra yıldızlara bakıp kendini bulmaya başlayabilirsin!"
"Beni yüreğinde,Adam'ın yanında tut.Zaman zaman beni düşün."
"Kolay olmayacak."
Ürkmüştü.
"Beni hatırlamak zor mu yani,monptit?"
"Evet.Çünkü insanları hatırlamak için önce unutmak gerek.Ben bunu asla yapamam."