Yunus emre tekrar paylaştı.
"Dünya mı yıkılsın yoksa bir bardak çay mı içersin?" deseler...
"Ben çayımı içtikten sonra dünyanın canı cehenneme" derdim.
Yunus emre tekrar paylaştı.
“Etrafınıza şöyle bir göz gezdiriniz! Gerçek hayat denilen şeyin ne olduğunu, nerede olduğunu bilmiyoruz bile! Kitaplarımızı, hayallerimizi elimizden alsalar, öylece ortada kalakalacağız.”
Okur Takip Önerileri
Yunus emre tekrar paylaştı.
"İnsana en çok acı veren şey,
Söyledikleriyle söylemek istedikleri arasındaki
Uçurumdur."
Edebiyat konusunda arkadaşlarımın
görüşlerini öğrendikten sonra susup, tartışmaya
karışmayabilirdim. Ama edebiyatta, gerçeğin
araştırılmasıyle birinci derecede ilgili olan bir
yanın daha olduğunu unutmamalıyız. O da
okurlardır. Okurun, bütün kanıları, bütün
görüşleri, yazarınki de dahil, öğrenmek istemesi
doğaldır. Bir de edebiyatta polemiğin bir çeşit
edebiyat öğretimi olduğunu unutmamak gerekir.
Gerek D. Starikov, gerekse A.
Alimcanov’un eleştirilerinde çok ilginçgörüşlerin yanında öyleleri var ki, bunlar okuru,
sanatı çok yüzeyde anlamağa yöneltiyor.
Sanırım bütün mesele, bu eleştirmenlerin bazı
şeyleri ya tam anlayamadıkları ya da ters
anladıklarıdır. Örneğin Geyik Ana efsanesini ele
alırken, Starikov, benim hikâyemde bu
efsanenin gereksiz bir umutsuzluğa
büründüğünü ileri sürüyor: “Demek oluyor ki
insanlık tarihinde yalnız Çiçekbozuğu Topal
Karı’nın kehanetleri gerçekleşmiştir. Hikâyedeki
çocuğun geleceği yoksa bu kehanetlere mi
dayanıyor?”
“BEYAZ GEMI”
ÜZERINE GEREKLI AÇIKLAMALAR
CENGIZ AYTMATOV
SÖZE başlarken “kendimi savunmak”tan
uzak olduğumu belirtmek isterim. Çünkü
“kendini koruma” içgüdüsü, yazarlıkta herzaman en önemli yeri almayabilir.
“Beyaz Gemi” hakkında kendime özgü bazı
düşüncelerim var elbette. Ancak bu, eleştirilere
kulağım tıkalı olduğu anlamını vermez.
“Literaturnaya Gazeta”da çıkan bütün eleştirilere
saygı duydum. Ayrıca, hikâyemi okuyup
fikirlerini bildiren okurlarıma gönül borçluyum.
Bir yazar, herhangi bir eseriyle okuru
heyecanlandırabiliyorsa o yazara ne mutlu.
Yunus emre tekrar paylaştı.
Koketay Orozkul’a:
- Allah izin verir de şu evi bir an önce bitirip
içine oturunca, kutlamak için seni şeref konuğu
olarak davet edeceğim. Gelirsen çok eğleniriz,
istediğin kadar içki içeriz, diyordu.
Yunus emre tekrar paylaştı.
Orozkul sevinmişti. Sigarasını tüttürüyor ve
alçak sesle konuşuyordu:
- Sağ ol. Ne demişler Çağrılan yere ar
eyleme, çağrılmayan yeri dar eyleme. Çağırırsan
elbette giderim.
Yunus emre tekrar paylaştı.
Adamlar çayın kıyısına geldikleri zaman
marallar da su içmekteydiler. Tuhaf yaratıklardı
şu insanlar! Yerlerinde durmuyor, gürültü patırtı
ile âlemi ayağa kaldırıyorlardı. İşlerini düşünüp
konuşmaya daldıkları için çayın öbür kıyısındaki
maralları farketmemişlerdi oraya gelinceye
kadar.
Yunus emre tekrar paylaştı.
Marallar, şafağın rengiyle kızıllaşan
ağaççıkların arasından, berrak, dibi taşlı sığ bir
yerde, topuklarına kadar suya girmişlerdi.
Telaşsız, yavaş yavaş içiyorlardı. Su soğuktu,
ama güneş gittikçe daha sıcak, daha tatlısalıyordu ışınlarını. Suya kanan marallar da
besbelli bundan büyük bir zevk alıyor, dallardan
sırtlarına düşüp incileşen çiğleri kurutuyorlardı o
tatlı ışında. Hafif bir buğu çıkıyordu sırtlarından.
Sabah güneşi çok güzeldi, huzur veriyordu.
Yunus emre tekrar paylaştı.
Ama şimdi, o sıkıntılı uykusundan arada bir
uyanıyor, büyük bir üzüntü içinde “Yarın okula
nasıl gideceğim? Hastayım, kendimi hiç iyi
hissetmiyorum...” diye düşünüyordu. Sonra yine
dalıyordu. Okuldaymış, öğretmenin kara tahtaya
yazdığı kelimeleri defterine geçiriyormuş gibi
geldi ona: “At. Ata. Taka.. At. Ata. Taka” *****.
Birinci sınıfta öğrenilen bu yazılarla defterinin
bütün sayfalarını doldurdu. “At, Ata, Taka... At,
Ata, Taka...” Sonra yoruldu, gözleri karardı.
Gözlerinin önünde bütün harfler oynaşıyordu.
Yunus emre tekrar paylaştı.
Nine dedesine cehennem azabı
çektirirdi. Ne yaparlardı o zaman?
İnsanlar niçin böyle yaşıyorlardı? Niçin
bazıları iyi bazıları kötüydü?
Yunus emre tekrar paylaştı.
Niye bazılarından herkes
korkar da bazılarından kimse korkmaz? Niye
bazılarının çocukları var, bazılarının yok? Niye
bazıları başkalarına maaş verdirmeyebiliyor?
Besbelli, en iyi durumda olanlar en çok aylık
alanlardı. Ama dedenin maaşı çok azdı ve
herkes onunla alay ediyordu. Ah, ne yapsa da
dedesinin maaşını arttırsalar? Maaşı çok olsa,
Orozkul bile saygı gösterirdi ona.