Tanrı insanı namuslu ve namussuz olma ihtimalleriyle yaratır ve orada durur. İnsanın ilişkileri o ihtimalleri besler, birini ya da öbürünü. Sonuç olarak ortaya ya namuslu ya da namussuz insan çıkar.
Vicdanımız başkalarına yaşattığı acının farkına varmaz, ta ki bize acı çektirene kadar. İstisnasız her durumda, başkasının acısını katiyen umursamayız, çektiği acı bizim rahatımızı bozana dek.
Her yeni saate, önceki saatlerin beni ittiği düşüncesine kapılıyorum, geleceği hiç bilemedim. Ve onu sezinlemeye başladığım şu an, geçmişe dönüşecekmiş gibi geliyor bana.