Sabitlenmiş gönderi
Böyle de yaşanabilirdi hayat. Belki böyle de yakalanabilirdi kaçırdığımı sandığım tren. Ama kaçan bir tren değildi. Benden giden ve götürülenlerdi. Içimde insanı olmayan bir taraf uyanmış, kendine yer açarken insan olan yanlarımı sindirimişti. Kimse bunu bilmiyor ya da anlayamıyordu. Ben anlıyordum.
Bu bir ilizyondu.
Bir daha eskisi gibi olamayacaktım!
Sayfa 113Kitabı okudu
Sonra Day uzanıp elimi tuttu. El sıkıştık. Ve öylece, tekrar onunla bağlantı kurmuştum. Ellerimizden bağımızın, geçmişimizin ve sevgimizin kalp atışlarının geçtiğini, bir büyü dalgası gibi uzun zamandır kayıp bir dostun geri döndüğünü hissettim. Yazılmış olan bir şeyi. Bu duygu gözlerimi doldurdu. Belki de birlikte ileriye bir adım atabiliriz.
Bir kitap okudu
368 syf.
·
Puan vermedi
Okur Takip Önerileri
üzüntüsünün sisleri arasından gülümsedi onlara.
"Anladığıma göre, bu adam bir ermişti," dedi.
"Daha da az rastlanan şey," dedi Doktor Urbino, "Tanrıtanımaz bir ermiş. Ama bunlar Tanrı’nın bileceği şeyler."
Ben komik bir şey söylemediğim halde gülüyorsun ve dosdoğru cevap veriyorsun. Sana ne sorduğumu düşünmek için duraklamıyorsun.”
Anımsadığı sürece, o gülümseme hiçbir zaman silinmeyecek ve yok olmayacaktı.
Bu görev de Montag’ın kırk yıl önce bir gün benim daktilomda gözükerek doğmak için yalvarmasına yol açtı.
“Git,” dedim Montag’a, makineye başka bir bozuk para atarken, “ve hayatını yaşa, yürüdükçe değiştir hayatını. Ben peşinden geliyorum.”
Montag koştu, ben takip ettim.
İşte Montag’ın romanı.
Bu romanı benim için yazdığından ötürü ona minnettarım.
Geriye, sadece benim İtfaiye Şefim Beatty’nin 1953’te kitabımın yarısına doğru yaptığı kehanetten bahsetmek kalıyor. Kitapların kibrit veya ateş olmadan da yakılabilmesiyle ilgiliydi. Çünkü, eğer dünya kitap okumayanlarla, öğrenmeyenlerle, bilgisizlerle dolmaya başlarsa, kitapları yakmak zorunda kalmazsınız, değil mi? Eğer dünyanın geniş ekranı basketbolla ve futbolla dolar ve MTV içinde boğulursa, gazyağını ateşlemek veya okuyucu avlamak için Beatty’lere gerek kalmaz. Eğer ön bilgiler okul odalarının çatlakları ve vantilatörleri arasında eriyip yok olursa, bir süre sonra bunları kim bilir veya umursar?
Sonra, restorandan çıkarken Barnes, az daha düşüreceği, yaşlı bir adama çarptı. Ben onu kolundan yakaladım.
“Profesör Einstein,” dedim.
“Bay Shakespeare,” dedi.
Kütüphane kapanırken de uzun bir adam çıktı. “İyi akşamlar, Bay Lincoln,” dedim.
“Seksen yedi yıl...” diye yanıtladı.
Kitap yakan şehir bağnazı, bunları duyunca, bütün şehrin, kitapları hafızalarına kaydederek sakladığını anlar. Kitap her yerdedir. İnsanların kafalarında saklıdır! Adam çıldırır ve öykü biter.
Kütüphanenin içinde dolaşıp, oradaki okuyucularla karşılaştığımız zaman, onların gözlerinin arkasında ve kulaklarının arasında, sanılandan daha fazla şey olduğunu fark ederiz.
Kırk beş yıl kadar önce sadece bir kehanet olarak değil, aynı zamanda şiddetli bir uyarı amacıyla bu tür bir sürü öykü yazdım.
. “İnsanların başlarına getirip yücelttikleri bir liderleri her zaman vardır... bu, işte sadece bu, zorbaların türediği kaynaktır; ilk ortaya çıktığı zaman, o bir koruyucudur.”
Bir kitap okudu
275 syf.
·
Puan vermedi
Iyi ya, Adam. Büyükler güneşi uyandırmayı bilmezler. Öyleyse Tanrı'nın iyiliği, yarın, olur da, güneşi uyan-dırıverir. Tüm dingin sonsuzluk için yaptığı gibi.
Önemi yok, kendim için şarkı söylemeyi sürdüreceğim, çünkü, ne mutlu bana ki hâlâ pişmanlık sözcüğünün ne anlama geldiğini biliyorum:
Bir cururu-kurbağası Irmak kıyısında Kurbağa şarkıya başladı mı Küçük kız, Üşüdüğünü söyler... Üşüdüğünü söyler... Üşüdüğünü söyler... Üşüdüğünü söyler...
Yeniden bir çocuğum. Düş gören bir çocuk. Yalnız bir çocuk. Niçin büyümeli? İstemiyorum. Hiçbir zaman istemedim. Ama zaman durdu, ben devam ettim. Aslında, kimse insanların acıya katlanma gücünü bilemez. Tek bilen kendi yüreğimizdir. Ve neye yarar?