Hayat öyle yoruyorsun ki bazen; taş bağlatıyorsun yüreğe, hevesini kursağında bırakıyorsun, bir yumru olup çöküyorsun boğazına... Sonra da diyorsun ki YAŞA. Sen nefessiz bırakacak kadar sıkmışken boğazımı nasıl yaşayayım. Alev alev yüreğim. Dinmez sızım. Vermedin bana yarimi, yarımı, her şeyimi.. Daha üstüme atsan da kara toprak, sönmez ateşim hayat. Onun ellerini vermezsen bana senin de elini tutamam. Var git yoluna, yalnız bırak beni kara toprakla.