Inter se mortales mutua vivunt
Et quasi oursores vitae lampada tradunt.
İnsanlar yaşatarak yaşar birbirini
Ve hayat meşalesini, birbirine devreder koşucular gibi.
Dışımızda aramayalım kötülüğü, içimizdedir o; ciğerimize işlemiştir. Hasta olduğumuzu bilmemek de iyileşmemizi daha zorlaştırıyor. Kendimizi erkenden bilmeye başlamazsak, nasıl baş ederiz bunca dertler, bunca kötülüklerle?
Benim yaşamımın büyük bölümü böyle geçti. Yüzmekten çok çırpındım. Güvensiz ve hantal hareketlerle, zarif ve neşeli davranamadan, yalnızca kendimi suyun üstünde tutmayı başarabildim.
Okur Takip Önerileri
Gelelim savaşa: İnsanların en büyük, en şatafatlı eylemlerinden biri olan savaşı, bizim hayvanlara üstünlüğümüzü göstermekte mi kullanacağız, yoksa, tam tersine, budalalığımızı, eksikliğimizi mi? Doğrusu, birbirimizi paralayıp öldürme, kendi türümüzü yıpratıp yok etme sanatımızın, bu sanattan yoksun olan hayvanları imrendirecek bir yanı olması gerek.
Biz sandığımızdan daha zenginizdir, ama bizi her şeyi başkalarından almaya, dilenmeye alıştırıyorlar. Kendimizden çok başkalarından yararlanacak biçimde yetiştiriyorlar bizi, insan hiçbir şeyde gerek duyduğu kadarıyla yetinmiyor. Ne şehvette, ne servette, ne devlette kollarını kucaklayamayacağı kadar açmaktan alabiliyor kendini; açgözlülüğü ılımlı olamıyor bir türlü.
Bir kitap okudu
188 syf.
·
Puan vermedi
·
11 günde okudu
Come quel ch'or apre or chiude
Gli occhi, mezzo tra'l sonno é l'esser desto.
Gözlerini bir açıp bir kapar gibi
Yarı uyur, yarı uyanık bir insan.
Görünen mi dediniz? Olan deyiniz, sayın bayan, Görünen yok benim için, olan var. Giydiğim karalar değil yalnız, sevgili annemiz, Âdetlere uyarak tuttuğum matem değil, İniltiler, sel gibi gözyaşları değil, Dertli, kederli bir görünüş değil, Takma, uydurma bir yüz değil, Benim gerçek halimi anlatacak. Bütün bunlar görünüş gerçekten. Gösteriş olabilir bütün bunlar. Ama hiçbiri anlatmaz bunların benim içimdekini.
Bir kitap okudu
258 syf.
·
Puan vermedi
Böyledir bu dünya, yaşam cömertlik ister: insanın kendi içindeki karakteri yetiştirmesi, ama bunu yaparken de çevredeki hiçbir şeyi algılamaması, hâlâ soluk alsa da ölü olmaya benzer.
Dışarıdan gelen fazlalıkları, kendimize ait olmayanları ayırıp attığımız zaman, doğru yoldayız demektir.
Ama güçlü olabilmek için insanın kendini sevmesi gerekir; kendini sevebilmek için de insan, kendini derinlemesine tanımalı, kendi hakkında her şeyi, en gizli, kabullenmesi en zor şeyleri bilmelidir. Yaşam seni bütün gürültüsüyle iterken bu tür bir aşama nasıl gerçekleştirilebilirdi?
Ne yazık ki sabun köpüklerine takılıp havalarda uçmuyoruz mutluluk içersinde; yaşamlarımızda hep bir önce ve sonra var ve bu önce ile sonra, bir av üzerine atılan ağ gibi konuyor üzerimize.
Bir halkayı kırmak, odaya değişik bir havanın girmesini sağlamak; sanırım yaşamların dönüşümündeki o minicik giz burada yatıyor. Minicik, ama çok da zahmetli, belirsizliği yüzünden de korkulu.