İnsan, aşık olduğunda hissettiği duyguların hiç bitmemesini istiyor. Hatta azalma ihtimaline karşın, tetikte bekliyor. Lakin konu kendini sevmek olunca , çok fazla istekli olmuyor. Bu yüzden mutluluğu uzun sürmüyor. Belki de insan, “İlk önce kendini severse, hiç bitmeyecek bir aşkın tadına varabileceğini” bilmiyor..//
“-Belki de öyleyim, yalnızca bir rüyayım. -Evet , hayatımda gördüğüm en güzel rüyasın..
-Ancak rüyalar bitmeye mahkumdur. -Öyleyse hiç uyanmak istemiyorum..”
“Düşündüm...Kalıcı ve sürekli olmadıktan sonra bu güzellikler; tabiatın bu manzaraları ne işe yarar? Bunca güzelliği gören ve seyre dalan insan, bu güzellikleri görme şansını elde eden pek az insandan biri olsa dahi insanda süreklilik var mı? Yerküre dediğimiz bu geçici misafirhaneyi, hüzne kapılmadan seyretmek acaba mümkün mü ?
Nereden geldik ?
Nereye gidiyoruz ?”