İçine düştüğü bu boşluk, yersizlik duygusu rahatsız ediciydi, garipti, hatta kötüydü ama ümitsiz değildi. Etrafından geçip giden insanların hepsini tanıyor gibiydi. Bu soğuk havayı, ayazı, kırbaç gibi acıtan rüzgarı, bu sesleri,vapur düdüklerini, ugultuları, bulutları, şehrin tüm çehresini tanıyordu. Ölüyorum dese, dediğini anlayacak insalar arasındaydı artık.