Büyüdükçe, mutlu olacağımı zannederdim. Ancak tam tersi daha da dibe batıyorum. Artık hiç birşey gerçek gibi gelmiyor. Ne duygularım, ne verdiğim sevgi, ne de aldığım sevgi... Ben ölüyorum dostlar, böyle demek kulağa komik geliyor biliyorum. Ruhum ölüyor desem daha mı iyiydi. Kelimeleri güzelleştirmenin ne alemi var, ben ölsem kelimelerim mi anılırdı yoksa anlattıklarım mı? Hiçbirşey olmayacaktı, belki de kelimelerim de benimle beraber toprağa gömülecekti. Kelimeler olmayınca anlam arayışıda olmuyor.
İstemeden dünyaya gelip, sorumluluk dolu bir yaşamda intihar etmenin günah olması saçmalık gibi geliyor. Istemiyorum bu çirkin dünyayı ve içindeki kötülükleri... bitsin artık bu işkence istiyorum, çok mu şey istiyorum?