Nazife Göğüş
@NazifeG
Lisans
21 Ekim
10 okur puanı
Aralık 2019 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitaplar
Dünyadan savaş haberleri geliyor; fotoğraflar, filmler, alevler, dumanlar kaçışan koşuşan insanlar, cesetler, askeri araçlar, kameralar, demeçler, çocuklar.
Savaş o yanda.
Bu yanda deniz-kum ve güneş.
Sayfa 19Kitabı okuyor
Gökyüzü gözükmez. İnsanların yüzleri, gözleri, tebessümleri gözükmez. Türküleri, şakaları duyulmaz. Hayat kavgasının şiddeti, ekmek parasının dehşeti, alın teri, işte o kadar.
Sayfa 14Kitabı okuyor
Maviye
Maviye çalar gözlerin,
Yangın mavisine
Rüzgarda asi,
Körsem,
Senden gayrısına yoksam,
Bozuksam,
Can benim, düş benim, ellere nesi?
Hadi gel,
Ay karanlık...
Sayfa 47Kitabı okuyor
Okur Takip Önerileri
Ve hep olmayacak şeyler kurarım,
Gülünç, acemi, çocuksu...
Sayfa 36Kitabı okuyor
Evet, ağlamaklı oluyorum, demdir bu.
Hani, kurşun sıksan geçmez geceden,
Anlatamam, nasıl işsiz, karanlık...
Ve zehir-zıkkım cıgaram.
Gene bir cehennem var yastığımda,
Gel artık...
Sayfa 33Kitabı okuyor
Neden, neden alnındaki yıkkınlık,
Bakışlarındaki öldüren buğu?
Kaç yol ağlamaklı oluyorum geceleri...
Nasıl da almış aklımı,
Sürmüş, filiz vermiş içimde sevdan,
Dost, düşman söz eder kendi kavlince,
Kınanmak, yiğit başına.
Bu, ne ayıp, ne de yasak,
Öylece bir gerçek, kendi halinde,
Belki, yaşamama sebep...
Sayfa 32Kitabı okuyor
Asıl, bizim aramızda güzeldir hasret
Ve asıl biz biliriz kederi.
Sayfa 31 - Metis Yay.Kitabı okuyor
Çağdaş insanın korkusu, vicdansızlığından kaynaklanıyor belki de. Kim duyumsatacak vicdanımızı bize? İnsan mı, toprak mı? Ölüm mü, yaşam mı? Çağdaş insanın en büyük olumsuzluğu vicdansızlığıdır. Vicdanımız işlevini yapmadan nasıl giderilir bu yoğun karanlık? Adaletsizliği, zulmü, ancak vicdanlı olabildiğimiz zaman durdurabileceğiz: tüm yeryüzünde.
Sayfa 80Kitabı okudu
"Durduğun yerde sağlam dur, gerileme". Bağışlamıyor toprak gerileyeni.
Sayfa 78Kitabı okudu
İnsan; derin, yalın bir 'ağırlık' her şeyden önce.
Sayfa 77Kitabı okudu
İnsan, nesnelerin bir bakıma tutsağı olmanın da ötesinde, nesne olup çıkmıştır: insanın, göz gözü görmeyen bir PAZAR YERİNDE parçaları satılmaktadır: alanlar da satanlar da, özdeş birbirlerine: EKSİK İNSANLAR.
Sayfa 71Kitabı okudu
"Korku" derdi, "Bir arkadaş gibi yanında olmalı insanın" dersi, "umutla dengelemek için: içimizi".
Sayfa 67Kitabı okudu
İnsan, iyice nesneleşen yanlarını çok keskin bıçaklarla yontmazsa, kendi kendini kanatmazsa, bitebilir insan soyu.
Sayfa 66Kitabı okudu
"umut" diyordu, " umut hiç eksilmiyor bende: bu kırık telleri ses verdikçe, insan, bu sesin kendi sesi olması gerektiğini anlayacak sonunda".
Sayfa 61Kitabı okudu
İnsan, yazık ki, gittikçe mekanikleşiyor: dört duvar arasında -bu duvarlar da sana doğru yürürken- şimdi ne yapacaksın insanoğlu?
Sayfa 60Kitabı okudu
Çağımız insanı adeta bir kül çağı yaşıyor.
Sayfa 59Kitabı okudu
Yığınlaştırılan insan, müthiş de bir yalnızlık içindedir.
Sayfa 54Kitabı okudu
gülüşümüz bile acıdır bizim.
Sayfa 41Kitabı okudu
Yargılıyız acı çekmeye. Acının her şeye egemen olduğu bir çağda yaşıyoruz: en çok insan öldürülen bir çağ çünkü bu.
Sayfa 41Kitabı okudu
Umut hiç kalmadı mı? (Bakardı yüzüme: "var" derdi, "var. İnsanın içindeki buzullar; sanatın, edebiyatın verdiği ısıyla, insan sevgisiyle kolayca eritebilir. Umut var insanda hâlâ").
Sayfa 25Kitabı okudu
Büyük bir yalnızlık içindedir çağdaş insan = (Çünkü unuttuk sevgiyi = uygulayımbilimin yoğun ağırlığı altında büküldü belimiz + ruhumuzun gereksinimlerini konuşmanın ayıp olduğu bir çağda insanlık idam edildi = yana kaymış gözlerimizle, birbirimizin asılı bedenlerini seyrediyoruz ipte).
Sayfa 17Kitabı okudu
‘’Maneviyattan konuşan tiplere ‘sapık, yobaz, tutucu, gerici’ gibi sıfatların yakıştırıldığı bu şehir bir süre sonra sallanacak, öyle bir sarsıntı olacak ki seçilmiş insanların dışında kimse kalmayacak. Önce dudak bükenler, sonra bu insanlarla başka yerlerde, farklı şekillerde karşılaşınca ellerini öpmek için hızlı hareketler yapacaklar.’’
Anlamsız bir salınmaydı moda; günümüzü, değersizliği ve hiçliği yansıtıyordu.
Cadde güzeldir, insansız elbiseler geçer giderler, elbisesiz insanlar gider gelirler.
Yalnız ve yalnızsınızdır. Kalabalık ama bir tuhafsınız; güzelsiniz fakat ayaklarınız yere basmıyor.
Yaşamak... inançsız insanların yaşadığı o fasit dairedeki renksiz, duygusuz, monoton küpler.
Endüstri artıkları, hayatta kalma çabamız, isteğimiz bizi böyle doğa düşmanı, kendi geleceğini düşünen garip yaratıklara dönüştürdü.
Ölüm! Yılandan da soğuk, veremden de beter bir hastalık ölüm, ölümü beklemek...
