Neslihan
@Neslihano
Delilik bulaşıcıdır//
6 okur puanı
Nisan 2018 tarihinde katıldı
Okuma Hedefleri
Beş parasız ölmek, zamanlamanın iyi olduğunu gösterir.
Sayfa 204
Okur Takip Önerileri
Sistem ve kurumların öncelikli fonksiyonu kendini korumaktır, insanı değil. Aksi takdirde yozlaşamazlar..
Sayfa 152
Mü'min Müslümanın rûhu onun yaşadığı, hattâ bulunduğu her yere nüfûz eder, nüfûz ettiği gibi de hâkim olur ve kendini hemen, orada bulunan ve oraya gelen herkese bütün ihtişâmı ve letâfetiyle hissettirir. İlk tezâhürü huzûr, ikinci tezâhürü güzelliktir.
Rûhu olmayan güzellik geçicidir ve bir gün çürüyüp gitmeye, yok olmaya mahkûmdur. Mü'min Müslümâna has güzellik ise onun özünde olan ve onu biteviye besleyen rûh yaşadıkça, taptâze ve pâk yaşamaya devam eder.
Sayfa 94
"Gözyaşı niye serinletmez ki insanı, büsbütün yakar inadına.."
Sayfa 43
İnsan olarak şahsiyetin, toplum olarak kimliğin korunması hem yendiğinde hem de yenildiğinde kendin kalabilmekten geçiyor.
Sayfa 148
Her farklı adlandırma devlet gücünün farklı bir tarzda kullanılması önerisini içinde barındırma gayesi güdülerek seçilmiştir. Demek ki işin püf noktası insanların topluluk halindeyken hangi biçime sahip oldukları noktası değil, hangi biçimin onları topluluk kıldığı noktasıdır. Devletin seçtiği biçimle, topluluğun kendini tanımlarken seçtiği isim mutabakat haline gelirse Türkiye'de devletle millet arasındaki mesafe kapanmış olacaktır. Bunun anlamı her iki unsurdan birinin kendini diğeriyle açıklandığı bir yapıya kavuşması demektir. Devlet dediğimiz zaman sadece resmi bir örgütü değil, millete mensubiyetin örgütlenmiş halini anlarız. Millet dediğimiz zaman da aklımıza o topluluğa devletin kazandırdığı teşekkül tarzı gelir.
Bir türlü geçemediğim husus insanın insanla bağlantısını neyin ihdas ettiği hususudur? Bu konuyu merak ediyorum zira insanların insanlarla gönül bağı kurduklarına dair ciddi şüphelerim, derin endişelerim var. Televizyon ekranlarında karşıma çıkan insan görüntülerinden, günlük hayatımda karşılaştığım insanlara kadar her bana benzer yaratığa bakıyor ve soruyorum: Bu insan ne kadar ben? Ben ne kadar bu insanım? Kan bağı da dahil olmak üzere insanı insana bağlayan asli ve esasî bağlar yürürlükte mi? Eğer insanlar arasında hayatın idamesine hizmet edecek değerdeki geçerli bağlar varsa bize acı veren bütün zorlukların aşılabileceği inancı var içimde. Ama eğer bağlar aslî ve esasî değilse zorlukların çoğalacağını ve beni nefes alamaz derecelere getiren sıkıntılara sokacağını görüyorum.
Neyi Kaybettiğini Hatırla
Türkiye'de yaşayan biz insanlar ne durumda olduğumuzu biliyor muyuz? Daha da ötede "ne durumda olduğumuz" konusunda kaygılanıp kaygılanmadığımız bir soru olarak önümüzde mi? Elbet bazı dertlerimiz, halline uğraştığımız birçok işimiz var. Hoşnutluk veya rahatsızlık hissine kapıldığımız birçok durumla içiçeyiz. Ama bana öyle geliyor ki, bunların, yani dertlerimizin ve halletmek istediğimiz işlerin mahiyeti daha az kaygılandırır oldu artık bizi. İşlerimizle uğraşıyoruz; ne var ki işlerimizin neye değdiğiyle ayrıca uğraşmıyoruz. Yaptıklarımızda bir şeyler eksik. Bir şeyleri kaybettiğimiz besbelli.