İnsan zihninin her ürünü kendi ölümünün kurukafa işaretini taşır zaten; yitmek, eksilmek, yetmemek, geri kalmak ve vakti geçmek onların doğal ihtisasıdır. İstek, tatmin edilebilir; arzu, tatmin edilemez: o doyumsuzdur, nesneleri sürekli firardadır.
Derinlerindeyiz karanlık bir ormanın.
kanımla ısıtıyorum seni.
dinle beni, karşında eğilmişim gibi!
emin ol ki bu, daha da gerçek
şiirden. iyice ısındın mı?
yarın kim ısıtacak seni?
bunun bir hezeyan olduğunu söyle! söyle bana
son bir köprünün olmadığını, olmayacağını
bitişin
...bu bitiştir.
Anlıyor musun? biz birlikte yoğrulduk.
biriz biz. dinlenen birbirinin içinde.
suya atlamayacağım, boğulup ölmeyeceğim
suya dalmak anlamını bulmuş olacak.