Oğuzhan Atmaca
@OguzhanatmacaoA
İçi dışı hiç insan.
Gazi İİBF
Ankara
9 okur puanı
Kasım 2022 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitap
Okuma Hedefleri
Ve bazı ümitlerimi hâlâ muhafaza etsem dâhi, ümit etme melekemi hepten kaybettim.
Yaşamın sonuna gelindiğinde ölmek, gitmek anlamına gelir ; yaşamın başlangıcında gitmek ise ölmek demektir.
Hiç kuşkusuz başka bir dünyanın bekleme odası olan bu dünyada mutlu insan yoktur.
Okur Takip Önerileri
Aşkın meleksi ve kutsal bir bütünlük içinde eriyip kaynaştığı iki varlık için yaşamın sırrı bulunmuştur ; aynı kaderin iki yolcusundan , aynı zihnin iki kanadından başka bir şey değildirler. Sevin , kanatlanın !
Düşünce zihnin, hayal hazzın ürünüdür. Düşüncenin yerine hayali koymak yemeğe zehir katmaya benzer.
Ucuz olan ne kaldı ki ? Her şey ateş pahası. Ucuz olan tek şey dünyanın kahrı ; dünyanın kahrını çekmek bedava !
Huzur sindirilmiş mutluluktur.
Düşünmek ruhun gerçek zaferidir. İnsanların susuzluğunu düşünceyle gidermek, onlara Tanrı kavramını bir iksir hâlinde sunmak, içlerinde vicdanı ve bilimi bir araya getirmek, bu gizemli bütünleşmeyle onları adil kılmak ; işte felsefenin gerçek işlevi budur.
İnsanın yüreğini simetri kadar daraltan başka bir şey yoktur. Çünkü simetri iç sıkıntısıdır, iç sıkıntısı da yas tutmanın özünde vardır. Umutsuzluk ağzını yaya yaya esner. Acı çekilen cehennemden daha dehşet verici olan, içinde can sıkıntısı çekilen cehennemdir.
Hayatın en yüce mutluluğu kişinin sevildiğine, kendisi olduğu için hatta kendine rağmen sevildiğine inanmasıdır.
İnsanlar gülerler, kendilerini tanımaya çalışırlar, havada yüceleşmenin aydınlığı vardır, sevmek ne büyük bir dönüşüm yaratır !
İnsan niçin yaşadığını bilmezse günü gününe yaşamakla kalıyor ; günün geçmesini, gecenin gelmesini beklemekten başka zevki olmuyor. Bugün nasıl yaşadım, sorusuna cevap vermeden uykuya dalıyor, ertesi gün gene aynı hayat.
Hep hayata başlamaya hazırlanıyor, kafasında geleceğin planını çiziyor ; fakat her yıl bu plandan bir şeyler atıyordu.
Doğarız ve o an sanki ömür boyu sürecek bir pakt imzalamış gibiyizdir. Fakat gün gelir " Bunu benim adıma kim imzaladı ? " diye sorarız.
Ömrümüzün bütün günlerini birbirimize veda ederek, yarın görüşürüz deyip bize de bunun dendiğini işiterek geçiriyor olmamız ve mukadderat gereği, o günlerden birinin bu kişilerden biri için son gün olması, ya yarın görüşürüz dediğimiz kimsenin ya da bunu diyen kendimizin artık hayatta olmaması ilginç.