Bütün Hitler Almanya'sının küçük bir görüntüsü bu. Bir yanda büyük yapıtlar: otoyollar, aydınlık ve çekici fabrikalar, modern evler, çiçekler ve klasik müzik. Bu dış duvar. Öte yanda kamplar ve hapishaneler. Bu da dekorun arkası.
Kölelik, baskı ve ölüm... bütün bunlar yaşamın serpilmesini anımsatan görüntünün ardına gizlenmiş. Çelişkiler ve canavarlıklarla dolu, aynı ananın hem şairi hem askeri, hem insanı, hem vahşi hayvanı kucakladığı bir toplumun, bu faşist dünyanın yalnızca bir bölümü bizim kampımız.

Ve uçaklara karşı yapılmış en büyük savaşı, uçağı, kamyonu olmayan, yürüyerek gelmiş bir birlikle yapan köylü subay, La Fontaine'in duysaydı bir fabl yapacağı şu sözleri ekledi:
"Amerikalıların bombardıman uçakları, cipleri, suda giden araçları var. Çabuk yol alıyor, hızlı uçuyorlar. Ama biz hep onlardan çabuk davranacağız. Çünkü Güney Vietnam'da biz kendi toprağımızdayız.

Saygonda Topuzlar Ordusunun savaşı çok güçlü. Örneğin bir vatansever sokakta yakalanırsa, yoldan geçenlerden biri "Gelin bakın polis X... Bir Vietkong yakalamış" diye bağırarak tehlike işaretini veriyor. Adının sanki hayran olunmuş gibi bir tonla bir çok kez bağırıldığını duyan polis, çoğunlukla ilk köşeyi döner dönmez kurbanını salıveriyor.
Böylece, en güçlü düşman aygıtının ortasındaki kentlerde bile halk her imkândan yararlanarak polisin mengenesini gevşemeyi, yavaş yavaş bir başka güç kurmayı, hiç değilse, düşmanın - uşakları artık başlarında subayları olmadığı zaman her şeye göz yumup, ne kimlik kartı soran, ne de yağma yapan - baskı aracını çürütmeyi başarıyor.

Eğer Güney Vietnamda ki her erkek ve her kadının öcü alınacak hiç değilse, bir çocuğu, bir babası, bir kız kardeşi olduğu unutulursa bu biçim bir savaş anlaşılamaz. Her canlı varlığın her an yok edilme tehdidi karşısında olduğu unutulursa da. Halkın sağ kalabilmek için elindeki tüm imkânlarla savaşmaktan başka çıkar yolu yok.
"Ölüler canlılarla birlikte yürümekte" diye bir türkü var. Güney Vietnamda akla her fırsatta gelen düşünce bu.

-Ey, zafer uğrunda savaşanlar, zaferi sabırsızlıkla titreyerek bekleyenler, küçük oldukları için o günü hatırlamayanlar, henüz doğmamış ve nalçalı jandarma çizmelerinin sesleriyle uykularında belinlememiş olanlar! Sizler, hepiniz, zaferi göz bebeğiniz gibi koruyunuz!..
Parti sırrına gelince...
Ben bütün işkencelere katlandım ve onu vermedim. Onu on üç arkadaşım da vermediler. Onlar ağızları kapalı, çeneleri kenetlenmiş olarak öldüler. Bunun için, katillerin onları gömdükleri yerde bugün bir anıt vardır ve üzerinde altın harflerle şunlar yazılıdır:
"Onlar, bizi yaşatmak uğrunda öldüler."