Istırap gayyasında aylarca kaldım, orada yalnız sükut vardı.
Neredesin, yanan alnımı müşfik avuçlarında dindirecek meçhul dost?
"Reklamın göklere çıkardığı ülkü: İsraf. Toplum, çalışacaksın, diyor kişiye dinlenmeden çalışacaksın... Sonra da aynı derecede tahripkâr bir mecburiyet yüklüyor. Tüket."
Acı, hassasiyetini kabuklaştırıyor insanın. Ölmek galiba bu. Ayrılığa alışmış gibiyim. Tevekkül, teslimiyet. Ve heyecanların gün geçtikçe kararan pırıltısı. Alışkanlıkların insanı pestile çeviren çarkı. Artık yanarak değil tüterek yaşıyorum. Nemli bir tomar gibi. Kanatlarım her gün bir parça daha ağırlaşıyor. Galiba ihtiyarlıyorum.
Okur Takip Önerileri
Toplum ilerledi. Şimdi kan yerine altın, işkence yerine rüşvet geçerlidir.
Şairliğe heveslenen şemsiye imalatçısı yazdıklarını Molierê'e yollamış. Üstadın cevabı şu: "Siz şemsiye yapın, hep şemsiye yapın, yanlız şemsiye yapın".
Denize atılan bir şişe her kitap. Asırlar, kumsalda oynayan birer çocuk. İçine gönlünü bosalttığın şişeyi belki açarlar belki açmazlar.
Kim kimi dinliyor ki. Birgün uyanıyorsunuz yakınlarınızın hepsi yabancı.
İbrahim tekrar paylaştı.
“Seni dehşetli sevdiğim için bedbaht ve bahtiyarım. Bahtiyarlığın fazlası bedbahtlık oluyor.”
Nazım Hikmet Ran
- Reis Bey: Bu ne acındırıcı mantık... Benim merhamet tezim bir dedektif kaidesi midir ki suçluyu bulsun? Ben diyorum ki her fert baş ucuna; "Suçlu benim, herkes suçsuz!" levhasını asmalıdır. Ben diyorum ki yegâne kurtuluşumuz herkesin herkesi affetmesindedir.
Benim trajedim şu bir kaç satırda: Sevebileceklerim dilsiz, dilimi konuşanlarla konuşacak lakırdım yok.
İnsan bir tarlanın etrafını, çitle kuşatıp burası benim dediği günden beri doğru yoldan uzaklaşmış. Cinayet cinayeti kovalamış, facia faciayı. Sonunda medeniyet denilen yapma düzen kurulmuştur.
