Bak, daha kazanmadın bile ama kaybetmekten ödün kopuyor.
Kendimle konuşurken bile onun hoşuna gitmeye çalışıyordum.
Ve roman şöyle bitiyor:
"İçim içimi yiyor ama ben tek kelime konuşmuyordum.
Anlamadınız.
Anlamadınız.
Anlamadınız.
Anlamadınız.
Anlamanızı isterdim.
Anlamadınız.
Anlamadınız.
Anlamadınız.
Anlamadınız.
Anlamanızı isterdim.
Anlamadınız."
Okur Takip Önerileri
Bilirsin kuşlar da bir kaderle uçar
Velhasıl evvela kısmet evvela kader.
“Biz nasıl karşılaştık?
Bir gün çiçek yaprağı gibi kanatlarını savuran kelebek ufak bir çarpıntıya sebep oldu.
Biz nasıl tanışıp buraya kadar geldik?
Bir bahar günü senin sevdan ile harmanlandı sevdam.
Mucize gibiydi.
Elini tuttum ve yürüdük caddeleri baştan aşağı.
Karahindibaların telefon kulübesinin altında salındığı zaman.
Nasıl bu kadar çok zaman geçirdik birlikte?
Böyle sevgi dolu anlar yaşadığımız için mi ulaşabildik aşka?
Başladım sevdada tesadüfe yer olmadığına inanmaya.
Evrenin bir aşkı gerçek kılabilmek için…
Bir kelebeğin kanat çırpışını bile hesaba kattığına inanmaya başladım.
Mucize gibi olsa da trajik bir aşk.
Senin karşında durabilmemin bir tesadüf sonucu olmasını istemedim.
Bu yüzden tek yapabileceğim elimden geleni yapmaktı. ”
