Gül reçeli tekrar paylaştı.
Ve insanlar Homeros’un cennetindekiler gibi kucakladın mı kayboluyorlar. Hepsi birer gölge. Teneke bile değiller. Sevgi garip bir yangın. Yaşaması için büyümesi gerek. O yangına her şeyini atacaksın; zamanını, gururunu, dehanı. Ve kül olacaksın. İnsanlar ondan korkuyor, ondan yaşamıyorlar. Sonsuz karşısında cücenin korkusu.
Okur Takip Önerileri
'çünkü insan bastırdığı duygunun esiri olur.. '
Gövdemde sonsuzluğun dilsiz ayini
Tanrı kirpiklerinden yürüyordu canıma.
Bugün canım insan yüzü görmek istemiyor; geniş, uçsuz bucaksız bir şeye...
Ve sana bakmak istiyorum!
Gül reçeli tekrar paylaştı.
Bulunduğumuz yerde insanların yüzünde hançerler gizli. Kanımıza en yakın olanlar, kanımıza o kadar susamışlar.
Duygular hep vardı, ama hep gizlenmek zorundaydı.
