ays
@Supangle
Burası benim krallığım.
179 okur puanı
Ağustos 2020 tarihinde katıldı
Okuma Hedefleri
Sabitlenmiş gönderi
Şiire, aşka ve ölüme inanıyorum.
Söz Yitimi
1.
Yürüyor muyduk,
Yoksa bir doğa parçasının
Altını mı çizdiriyorlar bize?
2.
Ellerimizde küçük kağıt kutular
Yüzlerimiz asılsız.
Bir kitap okudu
160 syf.
·
Puan vermedi
·
26 saatte okudu
Okur Takip Önerileri
Bir kitabı okumaya başladı
“Bir şeyi reddetmek sizde suçluluk duygusu yaratırken, rıza göstermek ardında bir kırgınlık bırakacaksa suçluluğu tercih edin. Kırgınlık ruhun intiharıdır.”
(s. 337)
İnsanın her an düşünmesi, kendisine yerli yersiz çok temel sorular sorması, yazgısı konusunda sürekli kuşku duyması, yaşamaktan yorulması, düşüncelerinden ve kendi varlığından bitip tükenmesi, arkasında varlığının dramının ve ölümünün simgesi olarak kan izi veya dumanlar bırakması —işte bunlar ne kadar mutsuz olduğunuzu gösterir, öyle ki düşünme sorunu midenizi bulandırır, akıl yürütme gözünüze bir cehennem azabı gibi görünür. Hiçbir şeyine yerinmememiz gereken bir dünyada yerinecek ne çok şey var aslında. Ben de kendime soruyorum, bu dünya gerçekten yerinmemi hak ediyor mu diye.
Kaldı ki herkes kendi içinde yalnızca yaşamını değil, ölümünü de taşır.
Melankoli asla yoğun bir derinliğe ya da odaklanmaya ulaşmayan dağınık bir düş durumuyken, üzüntü ciddi bir kendi içine kapanma, acılı bir içselleştirme sergiler. İnsan her yerde üzgün olabilir; ama açık alanlar melankoliye ayrıcalık tanırken, kapalı alanlar üzüntüyü arttırır. Üzüntüde odaklanma onun hemen hemen her zaman belli bir nedeninin olmasından kaynaklanır, oysa melankolide bilincin dışında herhangi bir belirleyici öğe saptanamaz. Neden üzgün olduğumu bilirim, ama neden melankolik olduğumu söyleyemem.
Ciddi ciddi düşünürsek, tüm bunlar neye yanyor? Neden kendi kendimize sorular soruyor, karanlıkları aydınlatmaya ya da kabullenmeye çalışıyoruz? Gözyaşlanmı yapayalnızken deniz kıyısındaki kumlara gömsem daha iyi olmaz mı? Ama ben asla ağlamadım, çünkü gözyaşlan düşüncelere dönüştü, gözyaşları kadar acı düşüncelere.
Ya yaşamak için yalnızca saçma nedenler varsa? Dünya, insanın bir düşünce ya da bir inanç uğruna kendini kurban etmesini hak etmiyor. Başkaları bunu bizim iyiliğimiz için yaptı diye bugün daha mı mutluyuz? Hangi iyilikten söz ediyoruz? Biri ben şimdi daha mutlu olayım diye kendini gerçekten kurban ettiyse bile ben aslında ondan çok daha mutsuzum, çünkü yaşamımı bir mezarlığın üstüne kurmayı anlayamıyorum.
Yaşam benim için bir işkence ama ondan vazgeçemem, çünkü kendimi uğruna kurban edebileceğim mutlak değerlere inanmıyorum. İçtenlikle söylemem gerekirse, ne neden yaşadığımı biliyorum, ne de neden yaşamaktan vazgeçemediğimi.
Çocukluk
Affan Dede'ye para saydım,
Sattı bana çocukluğumu.
Artık ne yaşım var, ne adım;
Bilmiyorum kim olduğumu.
Hiçbir şey sorulmasın benden;
Haberim yok olan bitenden.
Bu bahar havası, bu bahçe;
Havuzda su şırıl şırıldır.
Uçurtmam bulutlardan yüce,
Zıpzıplarım pırıl pırıldır.
Ne güzel dönüyor çemberim;
Hiç bitmese horoz şekerim!
Cahit Sıtkı TARANCI
Ölüm Fügü
ÖLÜM FÜGÜ
Akşam vakitlerinde içmekteyiz sabahın kapkara sütünü
ve öğlenlerle sabahlarda bir de geceleri
hiç durmaksızın içmekteyiz, içmekteyiz
bir mezar kazıyoruz havada, rahat yatılıyor
Bir adam oturuyor evde yılanlarla oynayıp yazı yazan
hava karardığında Almanya’ya senin altın saçlarını yazıyor
Margarete
bunu yazıp evin önüne çıkıyor ve
ELLERİN zamanlarla dolu geldin bana - dedim ki:
Kahverengi değil saçların.
Bunun üzerine onları hafifçe acının terazisine bıraktın;
benden ağırdılar...
Sana gemilerle gelip yüklüyorlar, sonra satışa çıkarıyorlar
hepsini şehvetin pazarlarında -
Derinlerden geliyor gülümsemen, ben ise hafif kalan kefede
ağlamaktayım.
Ağlıyorum: Kahverengi değil saçların, denizi sunmaktalar
sen onları dalgalandırırken...
Fısıldıyorsun: Dünyayı doldurmaktalar benimle, bense,
bomboş bir yoldan başka bir şey değilim senin yüreğinde!
Diyorsun ki: Kuşan yılların yapraklarını - zamanıdır artık
gelip beni öpmenin!
Ama yıllanan yaprakların aksine, artık kahverengi değil
saçların.