Kendimi yok olmanın eşiğinde bir yaratık gibi hissediyordum; uyuşuk dünyanın tam ortasında felaketin mahkumu olmuş bir yaratık. İçimde yer edinmiş korkularla ayağa kalkıp öfkeli birkaç adım attım. "Hayır!" diye haykırdım yumruklarımı sıkarak. "Bunun bir sonu olmalı!"
Okur Takip Önerileri
Herkes ne kadar aldırışsız ve rahat bir üslup benimsemişti, hayatı bir balo salonu zannedercesine salınıyorlardı! Karşılaştığım gözlerde ne bir hüzün belirtisi ne de omuzlarda bir yük vardı. Bu şen şakrak ruhlarda bulanık düşüncelerden, yahut ufacık gizli saklı acılardan eser yoktu sanki. Ve bu insanların arasında yürüyen genç ve çiçeği burnunda ben, saadetin ne olduğunu çoktan unutmuştum.
Ölümle ne zaman burun buruna geldiysem duyduğum tek gerçek şey, yaşama içgüdülerimin tümünün devreye girmesi oldu. Ölüm başa gelen değil de bütün ayrıntıları, bütün değişik biçimleriyle düşünülebilecek nesneydi sanki. Gerçekte başıma gelmesi mümkün olmayan, hiçbir zaman kişisel deneyimlerim arasında sayamayacağım tek olgu ölme edimidir sanırım.
