Tuğba Mikel
@TubiMuki
“𝘜𝘮𝘶𝘥𝘶𝘯 𝘰𝘭𝘥𝘶𝘨̆𝘶 𝘺𝘦𝘳𝘥𝘦 𝘮𝘶𝘤𝘪𝘻𝘦𝘭𝘦𝘳 𝘤̧𝘪𝘤̧𝘦𝘬 𝘢𝘤̧𝘢𝘤𝘢𝘬.”
Öğretmen
52
31 Ağustos 1999
215 okur puanı
Nisan 2020 tarihinde katıldı
Sabitlenmiş gönderi
Tümüyle özgür olamamak çok çok gücüme gidiyor.
Çalışmakla kusursuzluğa varılabilir: İnsan resim yapa yapa ressam olur.
Bana güvenmeyenlerle karşılaştığımda, tek başıma kaldığımda, elimi kolumu bağlayan bir tür boşlukta hissediyorum kendimi. Bu halimi tam da anlayabilecek kişisin sen -en ufak bir iltifat, övgü istemiyorum, birileri gelip beğenmedikleri işlerime bakıp ‘beğendim’ desinler istemiyorum; hayır, istediğim, kötü bir iş karşısında bozum olmayacak, gerçek, akıllı bir içtenlik... İstediğim, yaptığım bir iş altı kez kötü çıkarsa ve ben cesaretimi yitirmeye başladığımda, ‘şimdi yeniden, yedinci kez denemelisin’ diyebilecek biri... Gereksindiğim ve onsuz yapamayacağım yüreklendirme nedir, anlıyorsun ya... Sanıyorum sen bunu çok iyi anlarsın ve bana sonsuz yardımın dokunur.
Geçmişte yaptıkların yanlış değildi, hayır. Geçmişte olduğun gibi olmak zorundaydın; o geçmiş doğruydu. Ama bu demek midir ki o geçmiş yalnızca bir hazırlık, bir temel, bir tür eğitim olamaz? İlle de yaşamının kesin çizgisi olması gerekir mi? Bence ilk dediğim doğru. Neden öyle olmasın?
Resim yapmaya yaşamımın oldukça geç bir döneminde başladığım yetmiyormuş gibi, önümde bundan sonra yaşayacak pek uzun yıllar da olmayabilir.