“İnsanlar sesini yükselttiğinde, saldırganlaştığında evet, öfkeleniyorlar,” dedi. “Sonra sakinleşiyorlar ve geçiyor, hatırlamıyorlar bile. Gerçek öfke çok daha sessiz, tehlikeli ve geçmiyor.”
Ne yaşanırsa yaşansın birinin onu terk etmemesine dair güçlü bir arzusu olduğunu o zaman fark ettim. Aslında kendi içinde ne kadar yalnız olduğunu, hiç görülmediğini o zaman anladım.