Çocukluğumda ne kadar rahattım. İçimde iki üç kişi birden konuşmazdı. Bir tek kişiydim ve sadece kendi yaşantımdan haberdardım.
Sonra herkes bana neyin iyi neyin kötü olduğunu söylemeye başladı. Konuk geldiği zaman, ''Niçin konuşmuyorsun, bak sana adını soruylar''! derken, yarım saat sonra ''Küçükler çok konuşmaz diye''! azarladılar. Böylece ben, iki ben oldum.