Sosyal medya bir topluluğu geliştirmekte çok işe yarar, ancak hakiki aidiyet için, gerçek temas ve gerçek empati kurabilmek için gerçek insanlarla gerçek uzamda ve gerçek zamanda bir araya gelmek gerekir
Göz teması kurmak, birinin elini sıkmak, beşlik yapmak kortizon seviyenizi düşürür, dopamin salgılatır, daha az stres duyar ve kimyasal olarak yenilenirsiniz.
Sayfa 133Kitabı okudu
Gerçekten de, sizin için önemli kimselerle yakın bir ilişkiyi sürdürmeyi ihmal etmek sağlığınız için günde bir paket sigara içme alışkanlığı, yüksek tansiyon ya da obezite kadar tehlikelidir.
Sayfa 133Kitabı okudu
Sessizliğimizin bireysel ve toplumsal bedeli çok ağır olabilir. Bireysel olarak bu bedeli kendi iç bütünlüğümüzle, toplumsal olarak ise bölünerek öderiz.
Bazen çocuklar açısından en tehlikeli şey kendi hikayelerini yazmalarına izin veren sessizliktir. Bu hikayeler hemen her zaman onların yalnız, sevgi ve aidiyyete layik olmayan varlıklar olduklarını teyit eden hikayelerdir.
Istırabı yaymak yerine hissetmeyi öğrenebilirsek değişebiliriz.
Yeniden birbirimize yönelmemizi sağlayacak sanatı ve sözcükleri hem yaratabileceğimiz hem de paylaşabileceğimiz bir dünyaya inanıyorum. Uzakta durup da haykırmak yerine birbirimize bakıp Townes Van Zandt imzalı en sevdiğim high lonesome şarkısının şu dizelerini söylecek cesareti bulacağız:
Sana ihtiyaç duyarsam,
bana gelir misin?
Yanıma gelip
acımı dindirir misin?
Bana ihtiyaç duyarsan,
sana geleceğim.
Acını dindirmek için,
denizleri aşacağım.
Ancak hiçbir yere, kesinlikle hiçbir yere ve her yere ait olduğunuzu fark ettiğiniz zaman özgürleşirsiniz. Bedeli ağırdır. Ödülü büyüktür.
Öyle zamanlar olacak ki tek başına durmak çok zor, çok korkutucu gelecek; belirsizliğin arasında yolumuzu bulma becerimizden kuşkuya düşeceğiz. Bir yerde biri şöyle diyecek: “Bunu yapma. Yaban doğada hayatta kalacak becerilere sahip değilsin.” O zaman kendi çılgın yüreğinizin derinlerine uzanmanız ve kendinize şunu hatırlatmanız gerekecek: “ Yabanlık benim.”