O rahvan atları anlaşılır kılan sabahlarda
göğsü kasvet sayrılarıyla çarpışıp
delişmen çocuklarını azdırırken dünya
şehrin çarşılarından esen telaş
hıçkırıklarla akşamı karşılayan bir aldanış gibi
babamın incinmiş sesine çökerdi.
yatağına ilk kez akan bir nehrin hırçınlığıyla
karın kapadığı rayları temizleyendi babam.
bir nasihatin başlangıcındaki
Ağzımızdan çıkan sözlerden bir ömür mesulmüşüz gibi bir çağdayız. Ne tuhaf. Hâlbuki insanın fikri de değişir zihni de, aksi hâlde sözlerimizin mahkûmu olmaz mıydık? Mehmet Celal, "Bir gün gelir, uçsuz bucaksız denizlerin hiddetli dalgaları bile çırpına çırpına bir sahilde kırılır, düşer. Zaten hayat böyle değişmese yaşamak neye yarar?"
Duyuyorum komutanım, sesleri değil; kan kokusunu bu şehrin. Ah... volta atmak ne acı ne acı bu şehirde. Bakıyorum da şafakları değildi ülkemin sevdiğim; o toprakta yatan onlarca kutlu insanındı benimsediğim... Buralara hiç alışamadım ben, hiç sevemedim kimseyi; hani, öleceğimi bilsem, atar giderim kendimi denizlere... belki, belki beni çeker çekiştirir de atar bir masumlar kentine; ah... bizler bu dünyada yalnız mıyız hep, acı yüklenmiş suretime! Dayanmak niçin zor geliyor derdime...
D.p sancılı siluetler
Zindanlara Protesto!
Utançla doğrulacak topraktan filizler, büyüdükçe tükürülecek etimize, kemiğimize. Anlayamayacağız; ey, bu toprakta büyüyenler! Sizleri eken bizlerdik, ne oldu da bizi beğenmezsiniz! Bastıracağız tüm öfke ve kinimizle, kendi kanımıza, kendi toprağımızda büyüyenlere. Ve düşüneceğiz kıt akıllarımızla, direneceğiz silahlar ve bombalarla;
1k
Yeter bu kadar yadırgadığın kendini
Yalnızlığın kendindir, sen sen olamadın
Başaramadın ayakta durmayı
Şimdi arıyorsun kendini çaresizce
Umutsuz birinin evini çaldın
Kapıyı zorladın ve kırdın belki de
Asla yapmam asla etmem
Durdurma kendini salıver
GÖZ DEMİNE OLSUN
Karton toplayan adamın arabasının içinde karısı da vardı,
Kadın allı pullu,
Kocasını teftişte.
Adam kartonun içinde öflerle,
Bereketi Allah'tan.
Oradan geçtim ufak tebessümle,
Göz göze geldim biraz da bir bayanla.