ŞEKER PORTAKALI || JOSÉ MAURO DE VASVONCELOS
“Acı çekmek ne demekmiş asıl şimdi anlıyordum. Acı çekmek bayılana dek dayak yemek değildi. Ayaktaki cam kesiğine eczanede dikiş attırmak değildi. Asıl acı, kalbi baştan aşağı sancılara boğan, insana sırrını kimselere anlatmadan ölmeyi arzulatan bir şeydi. Kolları, başı hep dermansız bırakan, yastıkta öbür yana dönme isteğini bile söndüren bir şey.”
Herkese selam,
Yazarın çocukluğundan derin izler taşıyan ve başyapıtı kabul edilen kitapta Zezé’nin yoksulluk, acı ve ümit dolu hikayesini anlatılıyor.
Ne anlama geldiğini bilmediği bir şarkı yüzünden babasından defalarca kez tokat yiyip bayılan Zeze’nin ayıldığındaki suskunluğunda takılı kaldım. Yaptığı haylazlıklara gülerken bunun sonucunda yediği dayaklar tabii ki her defasında üzülmeme sebep oldu. Ah Zeze, benim yaramaz miniğim. Portakal fidanına Minguinho adını verip, onunla dertleşen akıllı bıdığım benim. Kocaman yüreğine sığdırdığın hayallerinden öpülesi bir çocuksun. Portuga’ya en az senin kadar üzülmemek elimde değildi. Büyüdükçe yaşadığın serüvenleri diğer kitaplarda okumak için sabırsızlanıyorum.
Hatırlama okuması yapmak güzel hissettirdi. Liseye başladığım zamanlarda okumuştum Şeker Portakalı’nı. Devam kitapları için elimi çabuk tutacağım. Hala okumayan varsa acele etsin derim.
